Ήμουν ή Τετάρτη ή Πέμπτη δημοτικού όταν ήρθε ένα μελαμψό
κοριτσάκι με κατεβασμένο βλέμμα να μπει στο τμήμα μας. Είχε τις προσδοκίες που
έχει κάθε παιδάκι που πηγαίνει σχολείο καθώς και όλα τα δικαιώματα του κόσμου
να μάθει, να εκπαιδευτεί στα γράμματα. «Από εδώ η Μαρία» μας είπε ο δάσκαλος
και την έβαλε να καθίσει με κάποια από τις ομάδες που είχαμε δημιουργήσει στο
τμήμα.
Την γνώριζα, ήταν ένα από τα παιδιά μιας οικογένειας,
Βουλγάρικης καταγωγής, που είχε έρθει να μείνει σε ένα παλιόσπιτο κοντά στη
γειτονιά . Μου έκανε εντύπωση γιατί σε εκείνο το σπίτι έμεναν γύρω στα 8 άτομα από
όσο θυμάμαι.
Στην αρχή ήταν όλα μια χαρά, μαλώναμε για το ποιος θα την
έχει στην παρέα του. Αργότερα όμως βλέποντάς την να μην εκφέρει γνώμη και να
την «πηγαίνουμε» όπου θέλουμε εμείς από το να χωριστούμε εμείς «οι παλιοί»
φίλοι σε στρατόπεδα με νικημένο αυτό που θα έχει τη Μαρία, κάναμε όλοι μια
ομάδα και αφήσαμε τη Μαρία στο απέναντι στρατόπεδο ΜΟΝΗ της.
(Δεν μπορώ να πιστέψω πως κάναμε εμείς κάτι τέτοιο! Όταν σου
δίνεται η ευκαιρία να αποτυπώσεις μια κατάσταση στο χαρτί, τότε μπαίνεις περισσότερο
μέσα σε αυτήν. Είναι αρκετά θλιβερό να μπαίνω μέσα σε μια κατάσταση μετά από κάποια
χρόνια και να αναλογίζομαι- αυτοκατηγορούμαι για αυτά που έκανα κάποτε και που
αν μου δινόταν τώρα η ευκαιρία να τα ξαναζήσω θα τα έκανα εντελώς μα εντελώς
διαφορετικά).
Η Μαρία έδειχνε χαρούμενη στην αρχή μέχρι που εμείς
ξεκινήσαμε να τις φερόμαστε «απάνθρωπα», πράγμα που δεν μπορούσα να κρίνω τότε
μπορώ όμως τώρα. Δείχναμε να σιχαινόμαστε
να ακουμπάμε την τσάντα της, τα πράγματα που ακουμπούσε εκείνη, να γελάμε όταν δεν
μπορούσε να διαβάσει καλά και άλλες τέτοιες πράξεις.
Τότε δεν το καταλάβαινα, τώρα όμως μπορώ.
Η Μαρία έφυγε από το σχολείο μετά από ένα διάστημα και έτυχε
να την συναντήσω τυχαία στον δρόμο μετά από δυο χρόνια περίπου. Η Μαρία είχε
παιδί. Το παιδί είχε παιδί! Αυτή ήταν η κατάληξη αυτού του θύματος Bullying. Να ακολουθήσει μια
ζωή όμοια με αυτή που έκαναν οι δικοί της. Ίσως και να μην ήταν επιλογή της.
Ίσως και να ήταν. Εγώ πιστεύω ότι ήταν επιλογή κατά ανάγκη και όχι κατά βούληση.
Εκείνη ήθελε να μάθει γράμματα, αν είχαμε διαφορετική συμπεριφορά ίσως να
μάθαινε και να ξέφευγε από τη μοίρα των μεταναστών.
Πολλές υποθέσεις, η ουσία μια. Η Μαρία ήταν θύμα ενδοσχολικής
βίας.
Γιατί τώρα μπορώ να το κρίνω; Γιατί τώρα μετά από μια
δεκαετία μπορώ να καταλάβω ότι έκανα λάθος;
Θα πει κανείς μεγάλωσα. Ναι! Μεγάλωσα, άλλαξα σχολείο,
γνώρισα νέους πολιτισμούς, νέους ανθρώπους, όλοι διαφορετικοί. Τότε όμως που
ήμουν μικρή ποιος έπρεπε να μου μάθει πώς να αντιμετωπίζω το διαφορετικό; Πώς
να το δέχομαι; Πώς να συνυπάρχω με αυτό;
Κατ' εμέ τον πρώτο λόγο ευθύνης έχει η οικογένεια, η πρώτη
κοινωνία ενός παιδιού. Από εκεί παίρνει πολλά. Αλλά αν σκεφτούμε το δικό μου
παράδειγμα την ίδια οικογένεια είχα τότε που ήμουν θύτης, την ίδια τώρα που
μπορώ να με κρίνω. Αυτό που άλλαξε αισθητά ήταν η εκπαίδευση.
Αυτό πρέπει να αλλάξει, το ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟ ΣΥΣΤΗΜΑ! Να γεννήσει
έτοιμους παιδαγωγούς, να μπορούν να διαχειριστούν τις δύσκολες καταστάσεις. Ποιος
είπε ότι τα παιδιά είναι εύκολη υπόθεση;
Ποιος είπε ότι υπάρχουν μανάδες που γεννάνε νταήδες, και
τσαμπουκαλεμένα αγοράκια; Αυτά δε
γεννιούνται, γίνονται. Ας ψάξουμε βαθύτερα κι
ας βρούμε τους υπαίτιους. Όχι για εκδίκηση, για αποφυγή!
Συγγνώμη Μαρία…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου