Είχα ξεχάσει τον πλούτο της παιδικής χαράς, αν και δεν πάνε πολλά χρόνια.
Αυτό...που μπορούσες να επιλέξεις την καλύτερη κούνια, να τρέξεις, να την προλάβεις και με το αίσθημα του νικητή να καθίσεις σ' αυτόν τον υπαίθριο παιδικό θρόνο!
Να δώσεις μια γερή σπρωξιά στη γη και να δεις τον κόσμο από ψηλά. Κάτι σαν κι αυτό που επιδιώκουμε στη συνέχεια της ζωής μας.
Βέβαια είχε περισσότερο νόημα όταν στον διπλανό "θρόνο" υπήρχε κι άλλος "βασιλιάς".
Σου έδινε κίνητρο να πατήσεις τα πόδια σου ακόμα πιο γερά στη γη επιδιώκοντας να τον φτάσεις ή να τον προσπεράσεις χωρίς καν να τον ακουμπήσεις, ο λεγόμενος υγιής ανταγωνισμός.
Και όταν βαριόσουν ή κουραζόσουν τα πόδια σου ήθελαν να πατήσουν στην γη· και τότε ξεκινούσε ένα ακόμη ξεχασμένο παιχνίδι,
αυτό που τα πόδια σου έσπρωχναν δεξιόστροφα ή αριστερόστροφα και γύρο με τον γύρο η αλυσίδα του "θρόνου" μπλέκονταν.
Κι εκείνο το παιχνίδι θα σου χάριζε μια ματιά από ψηλά αλλά ήθελε να σου διδάξει πως τα πράγματα κάποια στιγμή δυσκολεύουν, η αλυσίδα μπλέκεται και θέλει μεγαλύτερη σπρωξιά για να φτάσεις εκεί που σε σκέφτηκες.
Κι όταν με δυσκολία φτάσεις εκεί ικανοποιημένος από τις επιδόσεις σου αφήνεις τα πόδια, παραδίνεσαι...η αλυσίδα ξετυλίγεται με μανία και παραδίνεσαι στα πιο γοητευτικά αισθήματα...αυτά της ελευθερίας, της ικανοποίησης, της κατάκτησης του στόχου...
Σαν παιδί...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου