"ΤΑ ΑΓΡΑΜΜΑΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΟΥ ΑΙΓΑΙΟΥ", ΜΙΑ ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΣΤΟΝ ΥΠ. ΠΑΙΔΕΙΑΣ

                                                                                                                     Τετάρτη, 25 Μαρτίου 2015

ΠΡΟΣ

 ΤΟ ΥΠΟΥΡΓΕΙΟ ΠΑΙΔΕΙΑΣ ΚΑΙ ΘΡΗΣΚΕΥΜΑΤΩΝ

Υπ όψιν

Υπουργού

Κ. Αριστείδη Μπαλτά

Αντιμετωπίσαμε πρόσφατα το φαινόμενο της ενδοσχολικής  βίας με μια τραγική κατάληξη. Δεν κατανοώ τον λόγο που το εκπαιδευτικό σύστημα δεν είχε προνοήσει, δεν είχε πληροφορηθεί για το φαινόμενο αυτό και δεν είχε λάβει τα μέτρα του.  Εγώ δε θα εκθέσω αυτό το θέμα νομίζω έχει πάρει το δρόμο του. Εγώ θα σταθώ ένα βήμα πριν με τα ακόλουθα ερωτήματα.

~ Ποια παιδιά έχουν δικαίωμα στην εκπαίδευση;

~ Επιλέγονται με κάποια κριτήρια; 

~Ποια παιδιά έχουν δικαίωμα κοινωνικοποίησης;

~ Γιατί σε κάποια παιδιά απαγορεύουν το δικαίωμα στην εκπαίδευση; 

Θα σας παρουσιάσω ένα νησί  της Ελλάδας που ίσως δε γνωρίζετε γιατί αν γνωρίζατε η Μαρία τώρα θα ήταν στη Δευτέρα τάξη του Λυκείου. Θα καταλάβετε παρακάτω…

Οι Αρκοί είναι ένα νησί του Αιγαίου με 44 κατοίκους (απογραφή 2011). Η επιφάνεια του νησιού είναι 6,7 τετραγωνικά χιλιόμετρα και έχει μήκος ακτών 25 χιλιόμετρα. Διοικητικά ανήκει στον δήμο Πάτμου.
Οι Αρκοί ίσως είναι από τα λιγότερα διαφημισμένα νησιά της Ελλάδας. Πρόκειται για το μεγαλύτερο νησί από μία συστάδα μικρών νησιών στα βόρεια των Λειψών. Οι Αρκοί είναι ένα νησί αρκετά απομονωμένο με τους ελάχιστους κατοίκους του να ζουν στους δύο οικισμούς του νησιού - το λιμάνι και το Πάνω Χωριό. Το λιμανάκι βρίσκεται στο βάθος ενός ασφαλούς όρμου, στην είσοδο του οποίου υπάρχουν πολλές μικρές βραχονησίδες.

Σ’ αυτό το νησάκι πάνω λοιπόν αυτή τη στιγμή μεγαλώνουν 4 παιδιά, το ένα βρίσκεται στην ΣΤ’ Δημοτικού ενώ τα άλλα 3 θα  έπρεπε να βρίσκονται στις τάξεις του Γυμνασίου και του Λυκείου. Με μια αφορμή που μου δόθηκε συνάντησα τα Χριστούγεννα αυτά τα παιδιά και κουβέντιασα για λίγο μαζί τους.

Η Μαρία ήταν 16 χρονών είχε αναλάβει την διαπαιδαγώγηση των μικρότερων αν και η ίδια πήγε μόνο μέχρι το Δημοτικό καθώς δεν υπήρχαν μεγαλύτερα τμήματα στο νησί. 

-Μαρία, δε σκέφτηκες να φύγεις από εδώ;

-Δεν μπορούσαν οι γονείς μου

-Και τι όνειρα έχεις; Τι θες να κάνεις όταν μεγαλώσεις;

-…….εεε εδώ

-Δε σκέφτεσαι κάπως τον εαυτό σου; Δε σκέφτεσαι να φύγεις από εδώ;

-…….εεε

-Με τα μαθήματα; Γιατί δεν προσπάθησες κάτι παραπάνω; Μέσο ιντερνέτ;

-Μ’ αρέσουν τα γράμματα, θα ήθελα να μάθω κάτι παραπάνω. Δεν ξέρω όμως τι πρέπει να κάνω. Έκανα αίτηση στο Υπουργείο αλλά δεν τη δέχτηκαν.

Αυτή ήταν η συζήτησή μου με τη Μαρία. Νευρίασα, θύμωσα, στεναχωρήθηκα, ένοιωσα ενοχές. Εγώ γεννήθηκα και ήξερα σχεδόν από την κούνια μου ότι θα πάω και Δημοτικό και Γυμνάσιο και Λύκειο και θα σπουδάσω, όπως και γίνεται. Εκείνη γιατί δεν μπορεί; Γιατί δεν την αφήνουν; Ποιος εμποδίζει ένα παιδί να ονειρευτεί; Να κάνει όνειρα για το μέλλον του; Η Μαρία δεν ήξερε τι ήθελε να κάνει στη ζωή της. Λογικό! Θα έβοσκε κατσίκες όπως και οι γονείς της και θα έμενε στο νησί γιατί αυτά τα ερεθίσματα δέχθηκε. 

Γιατί κάποιος να είναι καταδικασμένος επειδή είχε την τύχη να γεννηθεί σε ένα άγραφο νησί του Αιγαίου;

Ξέρω σας θέτω πολλά ερωτήματα. Μπορείτε να τα καλύψετε όμως με μια κίνηση. Μπορείτε να δώσετε μια λύση. Υπάρχει και το διαδίκτυο, τα διαδικτυακά μαθήματα αλλά και κοντινά νησιά που μπορούν με τις κατάλληλες προϋποθέσεις τα παιδιά να ακολουθούν τα μαθήματα εκεί.
Είμαι η Ελένη Ντινώρη κατάγομαι από την Κω και είμαι διατεθειμένη να φέρω τη Μαρία στο σπίτι μου, να τη φιλοξενήσω προκειμένου να αποκτήσει αντίστοιχες γνώσεις με τις δικές μου. Γιατί εγώ στο σχολείο μου έμαθα ότι όλα τα παιδιά, όλοι οι άνθρωποι έχουν ίσα δικαιώματα. Το σπίτι μου όμως δε χωράει και τα υπόλοιπα παιδιά γι’ αυτό και ζητάω την συμβολή σας. Παρόλο που δε θα έπρεπε να το ζητάω καν αλλά να είχατε προνοήσει και «επενδύσει» στην παιδεία.
Η μόρφωση, όπως ακριβώς μια εύφορη γη φέρνει όλα τα καλά. Σωκράτης 469-399 π.Χ.

Με εκτίμηση
ΕΛΕΝΗ ΝΤΙΝΩΡΗ

ΦΟΙΤΗΤΡΙΑ ΤΜΗΜΑΤΟΣ ΕΜΠΟΡΙΑΣ &ΔΙΑΦΗΜΙΣΗΣ


 ---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Αυτή είναι μια απόφαση που πήρα μετά από λιγοστή σκέψη. Σ’ αυτά τα πράγματα θέλει να σκέφτεσαι λίγο και να πράττεις αρκετά. Ελπίζω ο Υπουργός να λάβει σοβαρά υπ όψιν του το θέμα και να προβεί άμεσα στη λύση του. Θέλω όταν ξανασυναντήσω τη Μαρία να μπορεί να μου μιλήσει για όνειρα…

  

Continue Reading...

ΕΚΑΝΑ ΚΙ ΕΓΩ BULLYING...

Ήμουν ή Τετάρτη ή Πέμπτη δημοτικού όταν ήρθε ένα μελαμψό κοριτσάκι με κατεβασμένο βλέμμα να μπει στο τμήμα μας. Είχε τις προσδοκίες που έχει κάθε παιδάκι που πηγαίνει σχολείο καθώς και όλα τα δικαιώματα του κόσμου να μάθει, να εκπαιδευτεί στα γράμματα. «Από εδώ η Μαρία» μας είπε ο δάσκαλος και την έβαλε να καθίσει με κάποια από τις ομάδες που είχαμε δημιουργήσει στο τμήμα. 

Την γνώριζα, ήταν ένα από τα παιδιά μιας οικογένειας, Βουλγάρικης καταγωγής, που είχε έρθει να μείνει σε ένα παλιόσπιτο κοντά στη γειτονιά . Μου έκανε εντύπωση γιατί σε εκείνο το σπίτι έμεναν γύρω στα 8 άτομα από όσο θυμάμαι. 

Στην αρχή ήταν όλα μια χαρά, μαλώναμε για το ποιος θα την έχει στην παρέα του. Αργότερα όμως βλέποντάς την να μην εκφέρει γνώμη και να την «πηγαίνουμε» όπου θέλουμε εμείς από το να χωριστούμε εμείς «οι παλιοί» φίλοι σε στρατόπεδα με νικημένο αυτό που θα έχει τη Μαρία, κάναμε όλοι μια ομάδα και αφήσαμε τη Μαρία στο απέναντι στρατόπεδο ΜΟΝΗ της. 

(Δεν μπορώ να πιστέψω πως κάναμε εμείς κάτι τέτοιο! Όταν σου δίνεται η ευκαιρία να αποτυπώσεις μια κατάσταση στο χαρτί, τότε μπαίνεις περισσότερο μέσα σε αυτήν. Είναι αρκετά θλιβερό να μπαίνω μέσα σε μια κατάσταση μετά από κάποια χρόνια και να αναλογίζομαι- αυτοκατηγορούμαι για αυτά που έκανα κάποτε και που αν μου δινόταν τώρα η ευκαιρία να τα ξαναζήσω θα τα έκανα εντελώς μα εντελώς διαφορετικά).

Η Μαρία έδειχνε χαρούμενη στην αρχή μέχρι που εμείς ξεκινήσαμε να τις φερόμαστε «απάνθρωπα», πράγμα που δεν μπορούσα να κρίνω τότε μπορώ όμως τώρα.  Δείχναμε να σιχαινόμαστε να ακουμπάμε την τσάντα της, τα πράγματα που ακουμπούσε εκείνη, να γελάμε όταν δεν μπορούσε να διαβάσει καλά και άλλες τέτοιες πράξεις.

Τότε δεν το καταλάβαινα, τώρα όμως μπορώ.

Η Μαρία έφυγε από το σχολείο μετά από ένα διάστημα και έτυχε να την συναντήσω τυχαία στον δρόμο μετά από δυο χρόνια περίπου. Η Μαρία είχε παιδί. Το παιδί είχε παιδί! Αυτή ήταν η κατάληξη αυτού του θύματος Bullying. Να ακολουθήσει μια ζωή όμοια με αυτή που έκαναν οι δικοί της. Ίσως και να μην ήταν επιλογή της. Ίσως και να ήταν. Εγώ πιστεύω ότι ήταν επιλογή κατά ανάγκη και όχι κατά βούληση. Εκείνη ήθελε να μάθει γράμματα, αν είχαμε διαφορετική συμπεριφορά ίσως να μάθαινε και να ξέφευγε από τη μοίρα των μεταναστών. 

Πολλές υποθέσεις, η ουσία μια. Η Μαρία ήταν θύμα ενδοσχολικής  βίας.

Γιατί τώρα μπορώ να το κρίνω; Γιατί τώρα μετά από μια δεκαετία μπορώ να καταλάβω ότι έκανα λάθος;

Θα πει κανείς μεγάλωσα. Ναι! Μεγάλωσα, άλλαξα σχολείο, γνώρισα νέους πολιτισμούς, νέους ανθρώπους, όλοι διαφορετικοί. Τότε όμως που ήμουν μικρή ποιος έπρεπε να μου μάθει πώς να αντιμετωπίζω το διαφορετικό; Πώς να το δέχομαι; Πώς να συνυπάρχω με αυτό;

Κατ' εμέ τον πρώτο λόγο ευθύνης έχει η οικογένεια, η πρώτη κοινωνία ενός παιδιού. Από εκεί παίρνει πολλά. Αλλά αν σκεφτούμε το δικό μου παράδειγμα την ίδια οικογένεια είχα τότε που ήμουν θύτης, την ίδια τώρα που μπορώ να με κρίνω. Αυτό που άλλαξε αισθητά ήταν η εκπαίδευση. 

Αυτό πρέπει να αλλάξει, το ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟ ΣΥΣΤΗΜΑ! Να γεννήσει έτοιμους παιδαγωγούς, να μπορούν να διαχειριστούν τις δύσκολες καταστάσεις. Ποιος είπε ότι τα παιδιά είναι εύκολη υπόθεση;

Ποιος είπε ότι υπάρχουν μανάδες που γεννάνε νταήδες, και τσαμπουκαλεμένα  αγοράκια; Αυτά δε γεννιούνται, γίνονται. Ας ψάξουμε βαθύτερα κι  ας βρούμε τους υπαίτιους. Όχι για εκδίκηση, για αποφυγή!

Συγγνώμη Μαρία…

Continue Reading...