Κυριακή 27 Νοεμβρίου 2016

Σαν παιδί.





Είχα ξεχάσει τον πλούτο της παιδικής χαράς, αν και δεν πάνε πολλά χρόνια. 

Αυτό...που μπορούσες να επιλέξεις την καλύτερη κούνια, να τρέξεις, να την προλάβεις και με το αίσθημα του νικητή να καθίσεις σ' αυτόν τον υπαίθριο παιδικό θρόνο! 

Να δώσεις μια γερή σπρωξιά στη γη και να δεις τον κόσμο από ψηλά. Κάτι σαν κι αυτό που επιδιώκουμε στη συνέχεια της ζωής μας.

Βέβαια είχε περισσότερο νόημα όταν στον διπλανό "θρόνο" υπήρχε κι άλλος "βασιλιάς". 
Σου έδινε κίνητρο να πατήσεις τα πόδια σου ακόμα πιο γερά στη γη επιδιώκοντας να τον φτάσεις ή να τον προσπεράσεις χωρίς καν να τον ακουμπήσεις, ο λεγόμενος υγιής ανταγωνισμός. 

Και όταν βαριόσουν ή κουραζόσουν τα πόδια σου ήθελαν να πατήσουν στην γη· και τότε ξεκινούσε ένα ακόμη ξεχασμένο παιχνίδι,
αυτό που τα πόδια σου έσπρωχναν δεξιόστροφα ή αριστερόστροφα και γύρο με τον γύρο η αλυσίδα του "θρόνου" μπλέκονταν. 

Κι εκείνο το παιχνίδι θα σου χάριζε μια ματιά από ψηλά αλλά ήθελε να σου διδάξει πως τα πράγματα κάποια στιγμή δυσκολεύουν, η αλυσίδα μπλέκεται και θέλει μεγαλύτερη σπρωξιά για να φτάσεις εκεί που σε σκέφτηκες. 

Κι όταν με δυσκολία φτάσεις εκεί ικανοποιημένος από τις επιδόσεις σου αφήνεις τα πόδια, παραδίνεσαι...η αλυσίδα ξετυλίγεται με μανία και παραδίνεσαι στα πιο γοητευτικά αισθήματα...αυτά της ελευθερίας, της ικανοποίησης, της κατάκτησης του στόχου...

Σαν παιδί...
Continue Reading...

Το παιχνίδι ενός παιδιού...

Σαν παιδί





Θυμάστε το παιχνίδι εκείνο που σε κρατούσε σφιχτά κάποιος από τα χέρια και κάνατε γύρω γύρω μέχρι να ζαλιστείτε και να πέσετε κάτω γελώντας; 
Κατέληξα πως αυτό είναι η ζωή. 

Για να ξεκινήσει το παιχνίδι απαιτείται αμοιβαία εμπιστοσύνη, γιατί ποιος θα δεχθεί να αφήσει το βάρος της ύπαρξής του στα χέρια σου κι εσύ το δικό σου αντίστοιχα; 

Γυρνάς ξανά γυρνάς, περνάνε από τα μάτια σας τα ίδια πράγματα από διαφορετικές γωνιές, περνάνε τόσο γρήγορα που σου αφήνουν μόνο χρώματα, πολλά χρώματα, μάταιο να επιχειρήσεις να εστιάσεις κάπου, θα είσαι ο πρώτος που θα πέσει.

Γυρνάς ξανά γυρνάς και στο τέλος πέφτετε κάτω μαζί γελώντας τόσο δυνατά. Γιατί η ζωή είναι πολύχρωμες στιγμές που δεν διαρκούν παρά μια στιγμή που είναι αρκετή να τη θυμάσαι στο τέλος και να γελάς με την καρδιά σου!

Αν τύχει να εμπιστευτείς τα "λάθος" χέρια, σκέψου οτι κι αυτά σου χάρισαν στιγμές χρωμάτων, συνέχισε να εμπιστεύεσαι χέρια. Αυτό το έπαθες γιατί σε είχαν καλομάθει. Γιατί με τα πρώτα χέρια που έπαιξες το παιχνίδι αυτό ήταν του πατέρα σου που και να σε άφηνε να πέσεις σίγουρα από κάτω είχε στρώμα από πούπουλα! 
Continue Reading...

Followers

Instagramm

Follow The Author