Παρασκευή 19 Δεκεμβρίου 2014

"Όμηρος" μιας εικόνας...

(Η εικονα δεν απεικονίζει αυτο που αντίκρισα, δίστασα να πλησιάσω)


Σημερα το πρωι βρέθηκα "όμηρος" μιας εικόνας απο την οποία δεν ξερω αν θα ελευθερωθώ. 
Ίσως και να μην πρεπει. 
Ηταν 07:30 πμ και κάπου στο κεντρο της Θεσσαλονικης συναντάω μια γυναικα. 
Μια γυναικα με γκρίζα υγρασιασμενα κατσαρά μαλλια,έναν καταλερωμενο σκούφο στο κεφάλι, ενα σκισμενο και λερωμένο πανωφόρι ριγμένο πανω της, γάντια με κομμένα δάχτυλα, έσερνε ενα καρότσι ("δανεισμένο" απο σούπερ μάρκετ) με ανακυκλώσιμο χαρτί που ειχε μαζέψει απο τα σκουπίδια της περιοχής. Το φαινόμενο αυτο ειναι κάπως γνώριμο αφου ειναι συνηθισμένη πλεον η εικονα του άπορου να ψάχνει λίγη "χαρα" στα σκουπίδια. Αυτο που με έβαλε σε σκέψεις ηταν η όψη του προσώπου της. Ενα χλωμό προσωπο με μπογιατισμενα κατακοκκινα μάγουλα, ειχε λίγο ξεφύγει και στη μύτη. Και απόρησα τι να ηταν αυτο που κανει μια γυναικα του 21ου αιώνα να τριγυρνάει ετσι στο κεντρο μιας τέτοιας πόλης. Προφανώς ηταν άστεγη και άπορη.
Ειναι η απελπισία του μυαλού; 
Ειναι η ανάγκη του ανθρώπου να βάλει χρώμα στη ζωή του; 
Ειναι η θαμμένη απο την πείνα θηλυκότητα; 
Τι μπορεί να ειναι; 
Και πως να ξερω εγω αφου εχω το φαί μου, εχω τα ρούχα μου, εχω τα χρώματα μου και εκτός απο αυτα εχω και το ελεύθερο της επιλογής; 
Δεν νομιζω να μου απαντηθούν τα ερωτήματα, ελπιζω μονο να διαγραφούν απο τη μνήμη με την εξάλειψη του φαινομένου. 
Λυπαμε γι'αυτη την εικόνα, δεν ξερω τι μπορώ να κάνω για να κάνει Χριστούγεννα κι αυτη η γυναικα και οι "ομοιοπαθείς" της. Σίγουρα αν περνάει κατι απο το χέρι μου θα το κάνω ή μπορεί να το εχω κανει. Με πολλές σκέψεις και βαθιά θλίψη  θελω να ευχηθώ και σε αυτούς τους ανθρώπους (που δυστυχώς τους κατηγοριοποιούμε) Χρονια Πολλά κι ας μην το διαβάσουν ποτε! 
Ελένη Ντινώρη



Continue Reading...

Τετάρτη 10 Δεκεμβρίου 2014

ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΙΣΕ…ΠΑΙΖΟΝΤΑΣ!




Της Ελένης Ντινώρη (ntinorieleni.blogspot.gr)


Προγραμματισμός εεε; Μήπως εννοούμε το ημερήσιο πρόγραμμα που βάζει ο κάθε ένας ξυπνώντας στο κρεβάτι του; Μήπως αυτό το πρόγραμμα που μας έδιναν από το σχολείο; Όχι, όχι το βρήκα εννοούμε αυτό το πρόγραμμα που βάζουμε όταν θέλουμε να πάμε διακοπές. Πόσα λεφτά θα χαλάσουμε, τι ρούχα θα πάρουμε και όλα τα σχετικά.
Προφανώς και ο προγραμματισμός όπως τον εννοεί ο Χρήστος Μαλλιαράκης δεν έχει καμία σχέση με τον δικό μου προγραμματισμό. Πως όμως να ξέρω τη δική του έννοια αφού ήμουν ένα θεωρητικό μυαλό, όπως κατατάσσουν τα παιδιά στις τάξεις του Λυκείου; Μήπως θα έπρεπε να είχα διδαχθεί τον προγραμματισμό και εγώ παρ’ όλη τη θεωρητική μου κατεύθυνση; Μήπως θα διευκόλυνε τη ζωή μου; Μήπως θα μου ανοίγονταν μεγαλύτεροι ορίζοντες;
Τις απαντήσεις θα μας τις δώσει…
Ο Χρήστος Μαλλιαράκης ο οποίος είναι υποψήφιος διδάκτορας του Τμήματος Εφαρμοσμένης Πληροφορικής του Πανεπιστημίου Μακεδονίας και απέσπασε πρόσφατα  το 1ο βραβείο για το εκπαιδευτικό παιχνίδι σοβαρού σκοπού (serious game) CMX στην κατηγορία «Installed on a computer» του «2ου Διαγωνισμού Εκπαιδευτικών Παιχνιδιών». Ήταν μεταξύ των 6 επικρατέστερων στη γενική κατάταξη, από συνολικά 40 υποψηφιότητες από όλο τον κόσμο.




Μπορούμε να μάθουμε προγραμματισμό παίζοντας ένα παιχνίδι;

1.       Τι θα έλεγες πως είναι ο προγραμματισμός σε αυτούς που δε γνωρίζουν;
Θα έλεγα πως οι γλώσσες που γνωρίζουμε οριοθετούν τον κόσμο, μέσα στον οποίο μπορούμε να κινηθούμε. Oι γλώσσες προγραμματισμού, ωστόσο, διευρύνουν τον κόσμο μας με έναν εναλλακτικό τρόπο, ξεπερνώντας περιορισμούς που δεν έχουμε σκεφτεί. Περιορισμούς που τα προγράμματα που χρησιμοποιούμε, για να κάνουμε τη δουλειά μας, να επικοινωνήσουμε και να διασκεδάσουμε μας βάζουν. Χρησιμοποιώντας αυτά τα προγράμματα κάνουμε ό,τι μας επιτρέπει ο προγραμματιστής να κάνουμε. Αν δεν υπάρχει πρόγραμμα γι’ αυτό που θέλουμε να κάνουμε, δεν μπορούμε να το κάνουμε. Αντίθετα, μαθαίνοντας εμείς οι ίδιοι να προγραμματίζουμε θα μπορούμε να δημιουργήσουμε ψηφιακά οτιδήποτε επιθυμούμε. Σε αυτούς που δε γνωρίζουν προγραμματισμό θα τους έλεγα, λοιπόν, να σκεφτούν τον προγραμματισμό σαν έναν λευκό καμβά, πάνω στον οποίο θα μπορούν να ζωγραφίσουν ό,τι θέλουν. Θα είναι σε θέση να κατασκευάσουν ό,τι προγράμματα θέλουν χωρίς κανείς να μπορεί να περιορίσει τη δημιουργικότητά τους.

2.       Τι είναι ο προγραμματισμός για εσένα;
Βασικό κομμάτι της δουλειάς μου, ένα μέσο για την αυτοματοποίηση διαδικασιών, για την ανάλυση πληροφοριών και παράλληλα ένα μέσο δημιουργίας. Κατά τα άλλα, πραγματικά πιστεύω ότι το να προγραμματίζεις σου μαθαίνει να σκέφτεσαι, όπως έχει πει ο Steve Jobs.  Σε βάζει, δηλαδή, σε μια λογική του τι θέλω να πετύχω και πώς θα το πετύχω κάνοντας μικρά διακριτά βήματα, για να φτάσω στον τελικό στόχο μου, αλγοριθμοποιώντας τη σκέψη μου.

3.       Πώς ξεκίνησες να ασχολείσαι με αυτό;
Ξεκίνησα από πολύ μικρή ηλικία, καθώς ο πατέρας μου ήταν Ηλεκτρολόγος Μηχανικός και έτυχε να έχω από το Δημοτικό έναν πολύ καλό υπολογιστή. Τώρα πλέον, βέβαια, τα παιδιά ξεκινούν από το Νηπιαγωγείο (!). Κι όμως, από το Νηπιαγωγείο! Το  Media Lab του φημισμένου Πανεπιστημίου MIT παρουσίασε πριν λίγους μήνες το Scratch JR, όπου οι μαθητές εισάγονται στον προγραμματισμό με ένα ειδικά εικονογραφημένο περιβάλλον. Στόχος τους είναι οι μαθητές να μάθουν να προγραμματίζουν ή τουλάχιστον να μάθουν τα βασικά στην ίδια ηλικία που μαθαίνουν να δένουν τα κορδόνια τους!


4.       Τι θα συμβούλευες αυτούς που δεν έχουν καμία επαφή με αυτό το αντικείμενο;
Θα τους συμβούλευα να ξεκινήσουν να μαθαίνουν άμεσα είτε με τον συμβατικό, παραδοσιακό τρόπο με έναν editor, έναν compiler και ένα βιβλίο/tutorial, είτε πιο διασκεδαστικά παίζοντας ένα παιχνίδι όπως το CMX.


5.       Συμφωνείς με τον τρόπο που διδάσκεται ο προγραμματισμός στην Γ’ τάξη του Λυκείου;
Συμφωνώ, κατ’ αρχάς, ότι είναι αδιανόητο τα παιδιά το 2015 να μη διδάσκονται προγραμματισμό στην Γ’  Λυκείου και να μη θεωρείται ένα από τα βασικά μαθήματα, όπως είναι τα Μαθηματικά και η Φυσική. Σε μια εποχή, που οι παγκόσμιοι γίγαντες της Πληροφορικής, οι οποίοι άλλαξαν τη ροή της online ιστορίας, όπως ο Steve Jobs, δημιουργός της Apple, o Bill Gates, ιδρυτής της Microsoft και ο Mark Zuckerberk, δημιουργός του facebook, ενώνονται, για να περάσουν ένα μήνυμα για τη σπουδαιότητα του προγραμματισμού και της Πληροφορικής και που προβλέψεις λένε ότι το 60% όλων των επαγγελμάτων το 2020 θα σχετίζονται με τον προγραμματισμό και την Πληροφορική, είναι αδιανόητο στην Ελλάδα να συζητάμε για το πόσο σημαντικό είναι αυτό το μάθημα. Αναφορικά με τον τρόπο που διδάσκεται σήμερα το μάθημα, δε συμφωνώ. Δε θεωρώ, δηλαδή, πως η διδασκαλία του μαθήματος με αυτόν τον τρόπο που γίνεται σήμερα είναι επαρκής.

6.       Τι θα πρότεινες;
Εκτιμώ πως το μάθημα θα έπρεπε να ενισχυθεί και να εφαρμόζει τη θεωρία με κάποια γλώσσα προγραμματισμού στην πράξη. Να υπάρχουν εφαρμόσιμα projects. Να αυξηθούν, δηλαδή, οι ώρες στο εργαστήριο, ώστε να μπορούν οι μαθητές να βλέπουν να υλοποιείται αυτό που έχουν σχεδιάσει στο χαρτί, έχουν διαβάσει στο βιβλίο ή έχουν μάθει με τον καθηγητή στον πίνακα.

7.       Έχοντας προετοιμάσει μαθητές για εθνικούς διαγωνισμούς, Βαλκανιάδες και Ολυμπιάδες έχεις διακρίνει κάποια ταλέντα;
Ταλέντα στον προγραμματισμό στην Ελλάδα υπήρξαν, υπάρχουν και θα υπάρχουν συνέχεια. Οι Έλληνες μαθητές έχουν αποδείξει εδώ και πολλά χρόνια με συνεχείς διακρίσεις ότι δεν υστερούν σε τίποτα και μπορούν να διεκδικούν μετάλλια κάνοντάς μας υπερήφανους. Βέβαια, με λίγο μεγαλύτερη ανάλυση των αποτελεσμάτων θα δούμε ότι οι μαθητές αυτοί συνήθως προέρχονται από συγκεκριμένα σχολεία, που δίνουν μεγάλη βαρύτητα και συνήθως εκπαιδεύουν αυτούς τους μαθητές κατάλληλα. Άρα, όπως σε όλα τα πράγματα, η προετοιμασία, πέρα από το ταλέντο,   είναι πολύ βασικός παράγοντας γι’ αυτές τις διακρίσεις σε εθνικό και διεθνές επίπεδο.

8.       Τι είναι το CMX και πώς προέκυψε η ιδέα του παιχνιδιού;
Το παιχνίδι έγινε στο πλαίσιο της διδακτορικής μου διατριβής στην Εφαρμοσμένη Πληροφορική στο Πανεπιστήμιο Μακεδονίας στον τομέα της Εκπαιδευτικής Πληροφορικής.
Το CMX είναι ένα εκπαιδευτικό παιχνίδι MMROPG, που έχει ως στόχο τη διδασκαλία και την εκμάθηση του προγραμματισμού. Στόχος του παιχνιδιού είναι να συνδυάσει την ψυχαγωγία και το κίνητρο για διάκριση μέσα στο παιχνίδι με την εκμάθηση των γλωσσών προγραμματισμού C και Java. Σύμφωνα με το σενάριο του παιχνιδιού, οι μαθητές, μέσα στον εικονικό κόσμο, είναι crackers ακτιβιστές που προσπαθούν να εισβάλουν σε ένα εργοστάσιο που μεταξύ άλλων παράγει μεγάλες ποσότητες ραδιενεργών αποβλήτων. Για να καταφέρουν να εισβάλουν μέσα στον κεντρικό server του εργοστασίου και να τον θέσουν εκτός λειτουργίας, πρέπει να βρουν το password του. Σε αυτήν τη διαδικασία αναζήτησης του password υπάρχουν οι senseis, μέντορες, δηλαδή, που θα τους μαθαίνουν τη θεωρία και θα τους ζητούν να δημιουργούν τα δικά τους προγράμματα, είτε με drag and drop εντολές, είτε γράφοντας κώδικα, καθώς στο παιχνίδι έχουν ενσωματωθεί compilers.

9.       Γιατί, όμως, να δημιουργήσετε ένα παιχνίδι για την εκμάθηση του προγραμματισμού;
Γιατί παιχνίδι; Γιατί όχι; Τι συναισθήματα μας προκαλεί ένα παιχνίδι; Είναι διασκεδαστικό, μας δίνει κίνητρο να ασχοληθούμε, επιβράβευση, πρόκληση. Αλλά, κυρίως, σκεφτείτε την ιδέα ενός serious game, ενός τέτοιου εκπαιδευτικού παιχνιδιού. Ο καλύτερος παίκτης του παιχνιδιού είναι και ο καλύτερος προγραμματιστής. Άρα, όσο περισσότερο προσπαθώ να διακριθώ μέσα στο παιχνίδι, τόσο μου βγαίνει σε καλό. Οι μαμάδες τι να πουν σε ένα παιδί που παίζει ένα τέτοιο παιχνίδι, που συνδυάζεται με τη γνώση; Μην παίζεις άλλο; Φανταστείτε, λοιπόν, τις μαμάδες να λένε «έπαιξες σήμερα;», «έλα γρήγορα να παίξεις»! 

10.   Σε τι επίπεδο βρίσκεται το παιχνίδι;
Το παιχνίδι διαγωνίστηκε στο "2nd Educational Games Competition" που διοργανώθηκε στο πλαίσιο του Πανευρωπαϊκού Συνεδρίου "8th European Conference of Game-Based Learning" στο Βερολίνο, στις 9-10 Οκτωβρίου 2014. Το παιχνίδι προκρίθηκε στoυς 6 finalists μεταξύ 40 διαγωνισθέντων και πήρε το 1ο βραβείο στην κατηγορία “Installed on a computer”.
Αν θέλετε να μάθετε περισσότερα για το παιχνίδι μεταβείτε εδώ: users.uom.gr/~malliarakis

Continue Reading...

Κυριακή 7 Δεκεμβρίου 2014

...και ο γάμος στην Άρτα!



 


…Και το πρωί που ξυπνήσαμε στην όμορφη Άρτα  είδα τον Κυρ Γιώργο (πατέρας του γαμπρού) να πίνει τον καφέ του και να κάνει το τσιγαράκι του στο μπαλκόνι…
Κάθισα εκεί δίπλα του και ξεκίνησα να του λέω τα έθιμα του γάμου που συνηθίζουμε να κάνουμε στην Κω. Αυτό ήταν το μικρό ερέθισμα  που του έδωσα ώστε  να ξεδιπλώσει  όλες τις μνήμες από τα τόσα χρόνια που τον αποτελούν και να μου αποκαλύψει τις δικές τους παραδόσεις γύρο από τον γάμο όπως ακριβώς τις έχει ζήσει!

Οι διαδικασίες του γάμου ξεκίνησαν από την Τετάρτη ενώ ο γάμος ήταν Σάββατο. Την Τετάρτη λοιπόν οι οικογένεια της νύφης πήγαινε τα προικιά στο νυφοστόλι (το σπίτι του ζευγαριού).
Ο Κυρ Γιώργος μου αποκάλυψε πως στη δική του εποχή η νύφη με το σοι της έπρεπε να περάσει τα προικιά από την πλατεία του χωριού για να τα θαυμάσουν οι συγχωριανοί.

τα προικιά στην πλατεία του χωριού κάποια χρόνια πριν.

Την ημέρα του γάμου συνήθιζαν να ξυρίζουν τον γαμπρό με τη συνοδεία του παραδοσιακού μουσικού οργάνου, του κλαρίνου. Έπειτα τον συνόδευαν στην εκκλησία και αναχωρούσαν για το σπίτι της νύφης όπου θα συνόδευαν και εκείνη μέχρι τα σκαλιά της εκκλησίας. 

τα παπούτσια αλλα και η κουλούρα του γάμου που φέρνουν οι καλεσμένοι.


Κάποιες μέρες πριν τον γάμο κάποιος από την οικογένεια του γαμπρού (συνήθως τα αδέρφια του) είχε ¨κλέψει¨ τα παπούτσια της νύφης έτσι ώστε τη μέρα του γάμου να της τα πάει, να της τα φορέσει, κι αν δεν της κάνουν να χαλαλίσει κανένα χαρτονόμισμα ώστε να ταιριάξει στο πόδι της! Έπειτα η νύφη δωρίζει στα σ’ αυτά τα άτομα από το σοι του γαμπρού λευκές πετσέτες για να σκουπίσουν τα δάκρυά του από τη συγκίνηση.
Και αναχωρούν όλοι για τον τελετή! 
...και μαζί με τον γαμπρό περιμένουμε τη νύφη!


Μετά την ιερή τελετή το ζευγάρι κατευθύνεται προς το πατρικό σπίτι του γαμπρού όπου η νύφη θα πετάξει τα μήλα και θα σπάσει το πιάτο! Τι είναι αυτά;
τα παπούτσια, τα μήλα και το πιάτο.
Λοιπόν…Πριν φύγει από το σπίτι για να πάει στην εκκλησία, η κυρία Κατερίνα (μαμά του γαμπρού) πήρε 3 μήλα και σφήνωσε μέσα από 3 κέρματα, αυτά τα μήλα η νύφη έπρεπε, μετά το μυστήριο, να γυρίσει πλάτη στο πλήθος των καλεσμένων και να τα πετάξει ώστε να τα πιάσουν οι τυχεροί! Όπως συμπλήρωσε ο κυρ Γιώργος ο συμβολισμός του μήλου προέρχεται από τον Αδάμ και την Εύα ενώ τα κέρματα την ευφορία που θα έχει το σπίτι αυτού που θα τα πιάσει.

Μπαίνοντας στο σπίτι των πεθερικών η νύφη σπάει ένα πιάτο στην είσοδο του σπιτιού ενώ κάτω από το χαλάκι της εισόδου βρισκόταν ένα  σιδερένιο μαχαίρι για να είναι σιδερένια η ζωή των νεόνυμφων. 
Η νύφη πετάει τα μήλα στο σπίτι των πεθερικών.


 Έπειτα η μητέρα του γαμπρού δίνει μια κουταλιά μέλι στο ζευγάρι για να ξεκινήσει μια γλυκιά ζωή. 









Το ζευγάρι τρωει μελι για μια γλυκιά ζωή.

Από εκεί και ύστερα αναχωρήσαμε όλοι για το κέντρο διασκέδασης όπου απολαύσαμε τους παραδοσιακούς χορούς του τόπου. Εκεί πρέπει ο κάθε ένας συγγενής και από την οικογένεια του γαμπρού και από της νύφης να ανοίξει έναν χορό… Ήταν τόοοσοι πολλοί, οπότε καταλαβαίνεται τι ώρα φύγαμε από εκεί!  
Είναι ακόμα τόσα πολλά τα έθιμα και οι παραδόσεις που δεν μπορούν να περιοριστούν σε ένα άρθρο, παρ’ όλα αυτά είναι λίγα τα έθιμα που τηρούνται μέχρι σήμερα και αυτό είναι το μεγάλο παράπονο που διέγνωσα κατά την αφήγηση του κυρ Γιώργου.

Μια υπέροχη οικογένεια με υποδέχθηκε με μεγάλη χαρά σε  μια από τη σημαντικότερες οικογενειακές στιγμές, στο γάμο των παιδιών τους. Τους ευχαριστώ πολύ! 
Να σας ζήσουν!
Continue Reading...

Τρίτη 2 Δεκεμβρίου 2014

Η αναπηρία συναντά τη Μόδα!




Της Ελένης Ντινώρη

Με αφορμή την παγκόσμια ημέρα ατόμων με αναπηρία(3 Δεκεμβρίου) θα ήταν αρκετά ενδιαφέρον να αφιερώσουμε λίγες γραμμές γεμάτες θάρρος και τόλμη από τους ευπαθείς ανθρώπους της μόδας!

Amy Malins :Γεννήθηκε στην Πενσυλβανία, αμερικανή αθλήτρια έγινε γνωστή σε εμάς για την κατάκτηση τριών παραολυμπιακών ρεκόρ. Αυτό που τη διαφοροποιεί από τη μάζα και την κατατάσσει στη ομάδα των αναπήρων είναι η άτυχη ή ίσως «τυχερή» ασθένεια που είχε όταν ήταν μόλις δύο χρονών. Λόγω ελλιπούς δομής των οστών αναγκάστηκαν οι γιατροί να της ακρωτηριάσουν τα πόδια από τα γόνατα και κάτω.




Όταν όμως υπάρχει θέληση υπάρχει και τρόπος θα μας αποδείξει η γοητευτική σήμερα 39χρονη ΈΙΜΗ  αφού η ατυχής αυτή περιπέτεια που βίωσε κάθε άλλο της ήταν παρά άτυχη! Η ομορφιά της και η εκκεντρικότητα της ήταν αυτή που εντυπωσίασε τον μετρ της μόδας Αλεξάντερ Μακουίν ο οποίος την ανέβασε στην πασαρέλα. Από εκεί και έπειτα η επιτυχία της ήταν δεδομένη καθώς η δύναμη ψυχής που ενέπνεε την έκαναν να κατακτήσει και τον χώρο του κινηματογράφου με επιτυχημένες συνεργασίες. Στις τελευταίες τις συνεργασίες κέρδισε τις εντυπώσεις καθώς αποτέλεσε τη μούσα της  L' Oréal Paris. Η ίδια θέλοντας να περάσει το κοινωνικό μήνυμα ότι η διαφορετικότητα ενώνει όλους τους ανθρώπους  έτρεξε στις 15 Ιουνίου 2007, στο πλαίσιο του Φεστιβάλ "Emotions Pictures", τον γύρο του ιστορικού κέντρου της Αθήνας και η  ίδια η πόλη την τίμησε με μετάλλιο της Πόλης των Αθηνών. 


Η ίδια αναδεικνύει και απολαμβάνει την διαφορετικότητά της καθώς υποστηρίζει πως: «ένα πρόσθετο μέλος δεν αντιπροσωπεύει πια την ανάγκη αναπλήρωσης μιας απώλειας, αλλα δείχνει πως όποιος το φοράει έχει τη δύναμη να φτιάξει ότι θέλει». Σε συνεργασία με ένα Ιατρικό Κέντρο έφτιαξε τα πρώτα τεχνητά μέλη για να διευκολύνει την καθημερινότητά της. Σύμφωνα με δηλώσεις της σήμερα μετράει πάνω από 50 τεχνητά μέλη καθώς αυτά δεν είναι απλά απομίμηση του ανθρωπόμορφου! 
 Έχει κατασκευάσει διάφορα ύψη ποδιών, ανάλογα με τις διαθέσεις της, όπως διακωμωδεί, ακόμα πόδια που φέρουν μορφή όμοια με αυτή των τίγρη καθώς επίσης και πλοκάμια μέδουσας. Οι μειονότητα αυτή δεν υστερεί από το πλήθος! Το αντίθετο θα λέγαμε αφού αυτοί οι άνθρωποι, θα συμφωνούσαμε με την ΈΙΜΗ, μπορούν να γίνουν αρχιτέκτονες του εαυτού τους και να σχεδιάζουν και να επιλέγουν οι ίδιοι αυτό που οι άλλοι δεν μπορούν. 
Δείτε κάποιες ομιλίες της στους παρακάτω συνδέσμους:


Angela Irick: η Angela Irick είναι σήμερα μία νέα όμορφη και πετυχημένη γυναίκα. Σε νεαρή ηλικία της συνέβη ένα σοβαρό ατύχημα και καθηλώθηκε σε ηλεκτρονικό αμαξίδιο. Η επιθυμία της για ζωή όμως δεν την άφησε να ερμηνεύσει αυτό το γεγονός σαν ατυχία και συνέχισε δυναμικά το υπόλοιπο της ζωής της.


Καθώς απολάμβανε την καθημερινότητά της παρατήρησε μία δυσκολία που αντιμετώπιζε, δεν έβρισκε εύκολα ρούχα που να την βολεύουν όπως για παράδειγμα τα περισσότερα παντελόνια της αγοράς είχαν τσέπες στο πίσω μέρος και ήταν άβολη η μόνιμη θέση του αμαξιδίου. Έτσι αποφάσισε να συνομιλήσει με άλλες κοπέλες οι οποίες είχαν τα ίδια κινητικά προβλήματα και διαπίστωσε πως το πρόβλημα αυτό δεν το αντιμετώπιζε μόνο η ίδια. Θέλοντας λοιπόν να διευκολύνει την καθημερινότητά της φορώντας εύχρηστα και συνάμα μοντέρνα ρούχα που να ταιριάζουν στην προσωπικότητά πήρε την σημαντική απόφαση να δημιουργήσει την επιχείρηση “Heels with Wheels” η οποία θα πρόσφερε ευτυχία στις γυναίκες με αναπηρία και όχι μόνο. «Σκέφτηκα λοιπόν να αρχίσω μια σειρά ρούχων που να απευθύνεται σε γυναίκες με αναπηρίες, αλλά και αυτό μου φαινόταν πολύ περιοριστικό. Δεν ήθελα να διαχωρίσω τους ανθρώπους σε ανάπηρους και μη ανάπηρους. Η μόδα αφορά την έμπνευση και την συνύπαρξη. Δεν θέλω απλώς το “Heels with Wheels” να αφορά γυναίκες με αναπηρία, θέλω να είναι τόσο στυλάτα τα ρούχα μας που ακόμα και γυναίκες χωρίς αναπηρία να θέλουν να τα αγοράσουν!» δήλωσε η Άντζελα ξεδιπλώνοντας το μεγαλείο της ψυχής και της δύναμης.


 Σκοπός της είναι να κάνει όλες τις γυναίκες που βιώνουν μία δύσκολη εμπειρία να αναγνωρίζουν τις ικανότητές τους και να αναδείξουν τη θηλυκότητά τους. Ο κόσμος πρέπει να μάθει ότι η ζωή συνεχίζεται και μετά την απόκτηση μιας αναπηρίας και ίσως αποτελέσει και το νόημα γι’ αυτήν. Η ίδια εξομολογείται πως πριν το ατύχημα η αγορά των ρούχων της ήταν πολύ έως αρκετά  αδιάφορη αφού ήταν από τα κορίτσια που τους διάλεγαν οι φίλες τους τα ρούχα επέλεγαν το νούμερο και τα φορούσαν! Μετά όμως από το ατύχημα τα ρούχα και η μόδα αποτέλεσαν και για την ίδια όπως και για πολλές γυναίκες τον επίγειο παράδεισο!



 Sophie Morgan: Μία νεαρή αγγλίδα καλλιτέχνης με παραπληγία έπειτα από τροχαίο ατύχημα που είχε το 2003.Η ίδια πήρε υποτροφία για να σπουδάσει στο τμήμα Καλών Τεχνών του πανεπιστημίου Goldsmiths στο Λονδίνο. Από τότε έχει κάνει πολλές προσωπικές εκθέσεις των έργων της σε όλη τη Μ. Βρετανία. Με αγάπη στην παρουσίαση τηλεοπτικών εκπομπών – συμμετείχε στις σειρές του BBC «Beyond Boundaries» (αποστολή ενός μήνα στη Nicaragua το 2004) και «Britain’s Missing Top Model» (ένα reality show το 2008 που εστίαζε στην είσοδο των γυναικών με αναπηρία στη βιομηχανία της μόδας). Πρόσφατα της απονεμήθηκε το βραβείο «Young Disabled Person of the Year», ενώ ένα από τα φιλόδοξα σχέδιά της είναι η είσοδος του Mannequal στην αγορά, κάτι που ήδη ξεκίνησε με την τοποθέτηση του Mannequal στη βιτρίνα του καταστήματος Debenhams τον περασμένο Ιούλιο.

Τι είναι όμως το Mannequal που αγάπησε και διέδωσε η Sophie? Είναι ένα αναπηρικό κάθισμα για το «mannequin», δηλαδή ένα αναπηρικό κάθισμα για την κούκλα της βιτρίνας. Παρά το γεγονός πως πρόκειται στην ουσία για ένα κάθισμα, «ο συμβολικός του χαρακτήρας δεν περνάει απαρατήρητος», όπως δηλώνει η Morgan. Το «Mannequal» σχεδιάστηκε για να γεφυρώσει το κενό που υπάρχει μεταξύ των καταναλωτών με αναπηρία και του κόσμου της μόδας αφού η ίδια είχε αρχίσει να ενοχλείτε μετά το ατύχημά της από την απουσία της αναπηρίας από την αγορά της μόδας και το σύγχρονο lifestyle. Το Mannequal είναι προφανές πως προτείνει μια στάση αποδοχής και ισότητας μεταξύ των καταναλωτών, ενώ ενδυναμώνει την εικόνα του καταστήματος υποδηλώνοντας την ποιοτική εξυπηρέτηση του πελάτη, είτε αυτός έχει αναπηρία είτε όχι.



 Δείτε σχετικά βίντο της Sophie Morgan στους παρακάτω συνδέσμους:


Κλείνοντας λοιπόν την αφιέρωση σε αυτά τα ΙΔΙΑΊΤΕΡΑ άτομα μόνο θαυμασμό θα πρέπει να νοιώθουμε στο άκουσμά τους καθώς αυτοί είναι που εκτιμάνε τη ζωή περισσότερο από τον καθένα και της συμπεριφέρονται όπως πραγματικά της αξίζει.



Continue Reading...

Followers

Instagramm

Follow The Author