Παρασκευή 30 Ιανουαρίου 2015

Προβληματίσου!

Αυτο που θες να πεις κανε το! Μιλά με τις πράξεις σου και ο άλλος θα καταλαβει περισσότερα. Άλλαξε τον κοσμο σου δείχνοντας τα έργα σου, όχι αναμεταδίδοντας τις γνώμες άλλων..
Continue Reading...

Σάββατο 3 Ιανουαρίου 2015

ΟΝΕΙΡΟ Ή ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ;




Θα μου επιτρέψετε να σας αφηγηθώ ένα όνειρό που είχα καθώς κοιμόμουν στο κρεβατάκι μου!

Μαρίνα, Κως
Μαρίνα, Κως



Μόλις είχα γυρίσει από Θεσσαλονίκη στο πατρικό μου σπίτι με τις βαλίτσες μου γεμάτες καινούργια ρούχα, δεν χωρούσαν στην ντουλάπα προφανώς και έπρεπε να πετάξω κάποια από τα παλιά. Μαζεύοντας τα παλιά ρούχα λοιπόν ήρθε η μαμά μου και μου λέει, υπάρχουν κάποιοι καλοί άνθρωποι που μαζεύουν αυτά που εσύ δε θες για να τα μοιράσουν σε κάποιους που τα έχουν ανάγκη. Με ένα κενό στο όνειρο μεταφέρθηκα στο σημείο που ξεκίνησα να μαζεύω όχι μόνο ρούχα αλλά οτιδήποτε μπορεί να δώσει ευχαρίστηση σε έναν άνθρωπο που είναι «εγκλωβισμένος» σε ένα νησί. Από όσο θυμάμαι στο όνειρο είχα πολύ πάθος γι’ αυτό που μόλις είχα ξεκινήσει να κάνω. Ζήταγα από γνωστούς και φίλους να συνεισφέρουν και το ρεαλιστικό του ονείρου ήταν ότι ανταποκρίνονταν. Μάζεψα πολλά πράγματα, τύλιγα δώρα για τα παιδάκια, έψαχνα φούρνους για τους στρατιώτες μας, είδη πρώτης ανάγκης για τα νοικοκυριά και πολύ δύναμη ψυχής για να μπορέσω να τους κοιτάξω στα μάτια και να τους τα δώσω.


Η Νικολέτα τύλιξε τα δώρα για τα παιδάκια

Η αγάπη μου για τη θάλασσα μάλλον έχει πάρει κυρίαρχη θέση στο υποσυνείδητο γιατί ή διανομή των πραγμάτων έγινε με ένα υπέροχο σκάφος, με έναν ιδανικό καιρό και μια ομάδα ανθρώπων με ένα κοινό χαρακτηριστικό, την ΠΡΟΣΦΟΡΑ ΑΓΑΠΗΣ.
Ομάδα


Ξεκινήσαμε το ταξίδι αγνοώντας ακόμα εγώ τα ονόματα των συνοδοιπόρων μου. Φορτωμένο το σκάφος με δέντρα, ποδήλατα, τρόφιμα, ρούχα και παιχνίδια διέσχιζε τα καταγάλανα νερά του Αιγαίου ακριβώς όπως θα αποτυπωνόταν σε ένα όνειρο. Πριν φτάσουμε στο πρώτο νησί ξαφνικά εμφανίζεται ένας Άγιος Βασίλης μέσα στο σκάφος (εκεί μάλλον επηρεάστηκα από τον κλίμα των ημερών). Φτάνουμε στο πρώτο νησάκι μετά από μιάμιση ώρα ταξίδι. 



Αγαθονήσι:
Πλησιάζει το σκάφος στο λιμάνι, περιμένουν άλλα παιδάκια με γουρλωμένα μάτια, άλλα στις αγκαλιές των μανάδων τους, στρατιώτες και κάποιοι από τους κατοίκους να μας υποδεχθούν. Ξεφορτώνουμε όσα πράγματα ήταν για εκεί και έπειτα πηγαίνουμε στο δημαρχείο όπου ο Άγιος Βασίλης θα μοίραζε στο κάθε ένα παιδί το δώρο του (ρούχα, παπούτσια, παιχνίδια) προσφωνώντας τα με τα ονόματα τους.

Ο Νικαλής και ο Γιώργος
 Ο Δήμαρχος του νησιού μιλούσε στον Άγιο Βασίλη για τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν και έπειτα του πρόσφερε μια τιμητική πλακέτα για την συνεχόμενη προσφορά των 13 χρόνων στο νησί.

Με τον Δήμαρχο

...και οι στρατιώτες τα δώρα τους



Ξαφνικά εκεί που φωτογραφίζαμε τις στιγμές βγαίνει μια γιαγιά από το μπαλκόνι της και μας λέει: «Θέλω κι εγώ μια φωτογραφία!» (Στην αποκρυπτογράφηση του ονείρου η γιαγιά ίσως συμβολίζει  το φάσμα των ηλικιών και την αγάπη που πρέπει να δείχνουμε στους ηλικιωμένους) Όταν την ρώτησα την ηλικία της μου είπε με καμάρι: «Ογδόντα είμαι!». Το ιδιαίτερο αυτού του ανθρώπου ποιο ήταν; Είχε απώλεια μνήμης ανά διαστήματα αλλά όχι μόνο είχε αποδεχθεί το πρόβλημα που είχε, οργάνωνε έτσι την καθημερινότητά της κρατώντας σημειώσεις για το κάθε τι που έκανε με αποτέλεσμα να μην  της διαφεύγει απολύτως τίποτα, ανατρέχοντας στα σκονάκια της κάθε φορά που δυσκολευόταν.  Μ’ αυτή την εικόνα αναχωρούμε για το επόμενο προορισμό.
Guest Star


Αρκοί:
Εκεί δε μας περίμενε κανένας άλλος πέρα από τα μοναδικά 4 παιδιά του νησιού. Τον Χρήστο τον μικρότερο, τον Παναγιώτη, τον Νίκο και τη Μαρία. Οι κάτοικοι 44. Ο Χρήστος πήρε από τον αγαπημένο Άγιο το πρώτο του ποδήλατο. 
Ο Χρήστος με το ποδήλατο και τα παιχνίδια του
Δεν ενθουσιάστηκε! Δε μας μιλούσε. Προσπαθούσα να μπω στο μυαλό του, δεν τα κατάφερα. Το πιο πιθανό ήταν να μην ήξερε τι ήταν το ποδήλατο, που χρησίμευε, ίσως να μην έχει συνηθίσει να αποκτά κάτι άκοπα, ίσως αυτό το παιδί να ήταν από τα λίγα που σε μικρή ηλικία έπρεπε να πιστέψει ότι δεν υπάρχει Άγιος Βασίλης. Με ένα νεύμα του μου απάντησε πως ήθελε να κάνουμε μαζί ποδήλατο. Απερίγραπτη η χαρά.
Η Μαρία 

Η αδερφή του η Μαρία, 17 χρονών είχε αναλάβει την διαπαιδαγώγηση των μικρότερων αν και η ίδια πήγε μόνο μέχρι το Δημοτικό καθώς δεν υπήρχε μεγαλύτερο σχολείο.
-Μαρία, δε σκέφτηκες να φύγεις από εδώ;
-Δεν μπορούσαν οι γονείς μου
-Και τι όνειρα έχεις; Τι θες να κάνεις όταν μεγαλώσεις;
-…….εεε εδώ
-Δε σκέφτεσαι κάπως τον εαυτό σου; Δε σκέφτεσαι να φύγεις από εδώ;
-…….εεε
-Με τα μαθήματα; Γιατί δεν προσπάθησες κάτι παραπάνω; Μέσο ίντερνετ;
-Έκανα αίτηση στο υπουργείο αλλά δεν τη δέχτηκαν.


Αυτός ήταν ο διάλογος με τη Μαρία. Νευρίασα, απογοητεύτηκα, ένιωσα ενοχές, λυπήθηκα, χάρηκα τόσα πολλά συναισθήματα στο λεπτό που δεν μπορούν να σε αφήσουν απαθή. Η Μαρία δεν είχε όνειρα. Ήταν 17 χρονών και δεν είχε όνειρα. Πως γίνεται αυτό; Ποιος φταίει; Θα το βρω.
Επόμενη στάση.

Λειψοί:




Γύρο στα 80 παιδάκια να τραγουδάνε τα κάλαντα πριν ακόμα προλάβει να δέσει το σκάφος. Πως μπορεί να νοιώθει κανείς όταν ξέρει ότι κάποιος τον περιμένει, πόσο μάλλον αυτές οι φωνές; Βγαίνει ο Άγιος Βασίλης και ξεκινάει να μοιράζει τα μικρά δωράκια στα παιδιά. Βγάζουμε τις κούτες με τα πράγματα που ζήτησαν και ξεκινήσαμε! Πριν προλάβω να καταλάβω τι γίνεται πιάνω τον εαυτό μου να έχει σηκωμένο ένα κουτί με παπούτσια και να φωνάζει «38 αντρικό» και ξανά «37 γυναικείο». Ελπίζω όλα τα παιδιά να τακτοποιήθηκαν και να χαίρονται τώρα τα καινούρια τους παπούτσια (σε κάποια μπορεί να είναι λίγο μεγάλα γιατί δεν μπορούσα να τους πω ότι δεν έχω το νούμερό τους!). Φανταστική εμπειρία!!!

Όταν τελειώσαμε το μοίρασμα έρχεται να μας ευχηθεί μια κοπελίτσα, τόσο εγκάρδια. Φίλησε ακόμα και τους «αυστηρούς» κυρίους του ταξιδιού! Παραξενεύτηκα. Αργότερα άκουσα να της κάνουν την ερώτηση: «Πως είναι να είσαι 24 χρονών, αντιδήμαρχος και δημοτικός σύμβουλος;» Λέω κάποιος μου κάνει πλάκα! Ήταν η Ισυδώρα, είχε σπουδάσει δασκάλα στην Αθήνα και αποφάσισε να γυρίσει πίσω στον τόπο της και να του δείξει πόσο τον αγαπάει. Δεν έχω συμπαθήσει τόσο γρήγορα ξανά άνθρωπο. Ξεκίνησε να με ρωτάει για τη ζωή μου, κι εγώ το ίδιο. Ήταν λίγος ο χρόνος αλλά πρόλαβα να πάρω το φατσοβιβλίο της (facbook).


Αξιόλογη Αντιδήμαρχος

Τέλενδος:
Φτάνουμε και στην Τέλενδο! Ένα μικρό κοριτσάκι έκλεβε ματιές στο σκάφος γιατί είδε κάτι κόκκινο να κινείται! Ο Άγιος έδωσε τις πορτοκαλιές που ζήτησε  η μαμά και κούκλες για το μικράκι. Παραπέρα συναντήσαμε τον καπετάν- Χαράλαμπο. Παλιός σφουγγαράς και ενεργός ψαράς. Μας μιλούσε τόσο ειλικρινά, για την φτώχια, για τους παράνομους δυναμίτες, για τη σύνταξή του, για τα παιδιά του, για τον ΕΝΦΙΑ,  για τους Τούρκους ψαράδες που δεν τους ξεχώριζε από τους δικούς μας. Τι να φοβηθεί και τι να αποκλίσει αυτός ο άνθρωπος που έχει φάει τη ζωή με το κουτάλι;





Ψεριμο:
 Ο Παντελής και η Μαρία! Αυτοί μας υποδέχθηκαν. Είχαν παραγγείλει δέντρα και εργαλεία για να φυτέψουν. Νέα παιδιά ,κι ας μην το έδειχνε η όψη τους, που και αυτά έφτασαν μέχρι ένα σημείο τις γνώσεις τους. Όπως είπε ο Παντελής «δεν ήθελε ο πατέρας μου να υποχρεωθεί στο θείο μου για να πάω σχολείο, έτσι έμεινα εδώ, είμαι μια χαρά! Έχω τα ζώα μου!»
Κι από εκεί καταλαβαίνω πως ο κάθε ένας φτιάχνει μόνος του την ευτυχία του και ζει μέσα σε αυτήν.



Το ταξίδι έλαβε τέλος, το όνειρο τελείωσε. Έπρεπε να ξυπνήσω και να ζήσω στο δικό μου κόσμο, έχοντας το σχολείο μου, τα φαγητά μου, τα ρούχα μου, την τεχνολογία μου, την επικοινωνία μου, τις επιρροές μου.  
Δεν ξέρω αν όντως ήταν όνειρο ή όχι! Λένε ότι τα όνειρα διαρκούν για κάποια δευτερόλεπτα κι εγώ έτσι το ένιωσα αυτό το ταξίδι. Πολλές εικόνες, πολλά συναισθήματα σε λίγα λεπτά της ώρας. Οι Ευχές για το 2015 δε θα ήθελα να ήταν για εμένα, εγώ έχω, μάλλον παραέχω. Αυτό που δεν έχω είναι την δύναμη που χρειάζεται για να βοηθήσω, θα την βρω όμως. Μέσα από αυτό το ταξίδι γνώρισα τόσο όμορφους ανθρώπους που θέλω να τους ευχαριστήσω γι’αυτό που έκαναν. Να μείνετε έτσι!   
Χαράξαμε πορεία...
  


Continue Reading...

Followers

Instagramm

Follow The Author