Για λίγο... Παριζιάνα! (part 2)

ΗΜΕΡΑ 4^Η

Έφτασε, έφτασε, έφτασε… Δε θα σας πω ακόμα για πού ετοιμάστηκα αλλά έβαλα τα πιο άνετά μου ρούχα και όλη την παιδικότητα που διέθετα και ξεκίνησα για ένα μικρό χωριό λίγο έξω από το κέντρο του Παρισιού. Οι διοίκηση της Γαλλίας έχοντας σωστά διανεμημένα τα σημεία ενδιαφέροντος εξασφαλίζοντας την καλύτερη ποιότητα ζωής πολλών περιοχών μας έστειλε λίγο μακριά αλλά άξιζε τον κόπο.  Κατεβήκαμε από το τρένο και βλέπαμε εκατοντάδες παιδιά να τρέχουν προς μια κατεύθυνση τα ακολουθήσαμε και αντικρίσαμε ένα παραμύθι να ξεδιπλώνεται μπροστά στα μάτια μας…

"Hi mickey! Hi minnie"

Ναι, φτάσαμε στη DisneyLand! Αγοράσαμε το εισιτήριο του παραμυθιού και ξεκινήσαμε να το ζούμε! Ένα αριστούργημα, μια αντίδραση ανθρώπου που απολύθηκε από μια εφημερίδα για ελλιπή φαντασία του   Walt Disney.

Όταν άνοιξε η Ντίσνεϋλαντ στο Παρίσι το 1992 προκάλεσε ορισμένες από τις πιο ενθουσιώδεις και αμφιλεγόμενες αντιδράσεις στην πρόσφατη γαλλική ιστορία. Είναι ένα από τα πιο πλούσια σε θέαμα θεματικά πάρκα του κόσμου που έχει σχεδιασθεί σε κλίμακα που ανταγωνίζεται μέχρι και τις Βερσαλλίες.

Αποτελείται από πολλά λούνα παρκ, παιδικές χαρές και πίστες ενώ στήνονται τεράστια κτίρια, ξεπεταγμένα από παραμύθια του Walt Disney.

Αποτελείται από δύο διακριτά πάρκα, το Disneyland Park και το Walt Disney Studios Park, καθώς και μια εμπορική περιοχή, το Disney Village. Τα θεματικά πάρκα της Disney είναι γνωστά για τους ρομποτικους-animated χαρακτήρες που υπάρχουν στο χώρο, την προσοχή στη λεπτομέρεια, την νοοτροπία τους για την εξυπηρέτηση των επισκεπτών και τις υψηλές τους τιμές. Ο στόχος είναι να ανά-δημιουργήσει πλήρως τη «μαγεία» που συνεπάγεται η φίρμα και το όνομα της Ντίσνεϋ.

Μπερδευτήκαμε με τους περφορμερ, με τα παιδιά, με τα παιχνίδια, με τις ζωγραφιές με τα αληθινά ζώα. Περνώντας κανείς από εκεί και όντας λίγο μεγάλος, όχι πολύ γιατι μπορεί να έχουμε ατυχήματα, μην παραλείψει να δοκιμάσει το γρήγορο τρενάκι, το ξενοδοχείο του Hollywood και ένα δυο ακόμα σημεία «εκτόξευσης αδρεναλίνης»!

Κατά τις 5 η ώρα ξεκινούσε η παρέλαση των αρμάτων και των παιδικών ηρώων και ήδη από τις 4^ης τα παιδιά είχαν πάρει θέση σε κάθε άκρη. Υπέροχα άρματα, ήρωες και υπερ-ήρωες, ζωντανή μύθοι που άφηναν κάθε παιδί με ανοιχτό το στόμα. Ακόμα και οι μεγάλοι έμπαιναν θέλοντας και μη στον παραμυθένιο κόσμο αφήνοντας πίσω την παραμικρή σκέψη του πραγματικού. Από τις φανταστικότερες εμπειρίες! 

Μπορώ να σημειώσω πως φήμες ήθελαν την Κω και συγκεκριμένα το Τιγκάκι να είναι ένα από τα μέρη που υπήρχαν στην λίστα του Walt Disney για την υλοποίηση αυτού του φανταστικού κόσμου.

Καθώς μια μέρα δεν ήταν αρκετή όταν άρχισε να νυχτώνει αποχωρήσαμε για να αφήσουμε δυνάμεις και για την επόμενη και τελευταία μέρα!

ΗΜΕΡΑ 5^Η

Και η τελευταία ημέρα έφτασεεεε… δεν την χορταίνεις αυτή την πόλη. Το μόνο που σε παρηγορεί είναι πως σου δόθηκε η ευκαιρία να την επισκεφθείς. Τελευταίος προορισμός οι Βερσαλλίες. 

Το Ανάκτορο των Βερσαλλιών ή όπως συνηθέστερα αναφέρονται οι «Βερσαλλίες», είναι ενα βασιλικό ανάκτορο περίπου 20 χιλιόμετρα νότιο-δυτικά του κέντρου της πόλης. Οι Βερσαλλίες στο παρελθών ήταν ένα χωρίο το οποίο και ήταν το κέντρο της πολιτικής ζωής της Γαλλίας από το 1682 ως και το 1789, όταν και ξεκίνησε η Γαλλική Επανάσταση που συνετέλεσε στο τέλος της βασιλείας στην χώρα και το τέλος της κυριαρχίας των Βερσαλλιών ως πολιτικό κέντρο. 

 Θεωρείτε ως ένα από τα πιο ακριβά κτίρια του κόσμου, ενώ και το κόστος λειτουργίας του ήταν πραγματικά εξωπραγματικό με αποτέλεσμα μέσα στο παλάτι οι βασιλείς να απολαμβάνουν μια εξαιρετικά πλούσια, γεμάτη χλιδή και τρομερά σπάταλη ζωή ενώ την ίδια στιγμή το σύνολο του πληθυσμού της Γαλλίας υπέφερε και έτσι οι Βερσαλλίες θεωρούνται ως ένας από τους βασικούς λόγους που οδήγησαν στην Γαλλική Επανάσταση και στο τέλος της μοναρχίας στην Γαλλία.
Σήμερα στο Ανάκτορο των Βερσαλλιών βρίσκετε το Εθνικό Μουσείο της Γαλλίας και είναι ένα από τα διασημότερα αξιοθέατα στην χώρα με πάνω από 3 εκατομμύρια τουρίστες στο παλάτι και άλλα 7 εκατομμύρια στους επιβλητικούς κήπους. 
 Αξίζει να το επισκεφθεί κανείς και να μυρίσει για λίγο αυτή τη γεμάτη βελούδο και χρυσό ζωή.
Για το τέλος άφησα το καλύτερο… 

Περνώντας από την διασημότερη ίσως Λεωφόρο του κόσμου Σανζ Ελιζέ (Champs-Elysées) που εκτείνεται από την Πλατεία Κονκόρντ (Place de la Concorde) μέχρι την Πλατεία Σαρλ ντε Γκωλ το γυναικείο μου μάτι εντόπισε τον οίκο Louis Vuitton και προς έκπληξη μου είχε μια ουρά ανθρώπων που περίμενε να μπει μέσα καθώς ο κάθε ένας περνούσε από έλεγχο. Λογικό και να θεωρεί αξιοθέατο ο οίκος αυτός στο Παρίσι και θα το διαπιστώσει κανείς μονό αν τον επισκεφθεί και θαυμάσει τα αριστουργήματά του. Υπήρχαν και άλλα πολλά τέτοιου είδους καταστήματα ακολουθώντας κανείς την ίδια διαδικασία για να θαυμάσει το περιεχόμενο.

Νομίζω σας κούρασα αν και ήταν ακόμα περισσότερες οι εμπειρίες μου από αυτό το μαγευτικό ταξίδι. Ήταν ένα πραγματικό δώρο γεμάτο ευχάριστες στιγμές, πολύ γνώση, πολλές εικόνες, πολλές μυρωδιές και πολύ αισιοδοξία. 

Με την τελευταία νυχτερινή επίσκεψη στον πύργο κατέληξα πως… 
 Η Γαλλία είναι μια πόλη με ρομαντισμό, ευγένεια, αισιοδοξία και επίπεδο ζωής. Πριν φύγω της υποσχέθηκα πως θα ξαναϊδωθούμε!
 
Ελπίζω να περάσατε όπως κι εγώ…

 ΕΛΕΝΗ ΝΤΙΝΩΡΗ

Continue Reading...

Για λίγο…Παριζιάνα! (part 1)

Κι έτσι ξαφνικά μεταφέρομαι στο Παρίσι! Ουάου! Παρίσι!

Εκεί που πήγε η μαμά μου και ο μπαμπάς μου όταν ήμουν μικρή και εμένα με άφησαν στο σπίτι γιατί είχα σχολείο! Ήρθε ο καιρός να πάρω το αίμα μου πίσω…

ΗΜΕΡΑ 1^Η

 

Μπήκα στο αεροπλάνο, έκλεισα τα μάτια και ήμουν ήδη εκεί! Στην πόλη του Φωτός. Φανταζόμουν τις σελφι κάτω από τον πύργο, πάνω στον σικουάνα, μαζί με την παναγιά των Παρισίων και το ότι σε λίγο αυτά θα έπαιρναν σάρκα και οστά με έκανε τόσο ανυπόμονη όσο ποτέ.

Φτάνουμε μετά από 3 ώρες ταξίδι με το αεροπλάνο και 2 με το λεωφορείο, αφήνουμε βαλίτσες, ντυνόμαστε σαν κρεμμύδια και ξεκινάμε την περιήγηση.

Η πρώτη μέρα έφυγε προσπαθώντας να εντοπίσουμε το κάθε αξιοθέατο. Περπατούσαμε σε δρόμους με ένα κινητό στο χέρι ανοιχτό μια στο google μία στο google maps. Βραδιάζοντας ξέραμε που βρίσκεται ο Πύργος του Άιφελ, που η παναγιά των Παρισίων, που το μουσείο του Λούβρου, που η περίφημη λεωφόρος Σανζ Ελιζέ και τα υπόλοιπα κέντρα ενδιαφέροντος και πόσος… μα πόσος χρόνος χρειάζεται στο κάθε ένα για να περιμένεις στην είσοδο μέχρι να πάρεις το εισιτήριό σου και πόσος για να περιηγηθείς στο κάθε ένα από αυτά.

Νύχτωσε και ψάχναμε ένα εστιατόριο να φάμε σαν γνήσιοι  Έλληνες. Είχαμε ξεχάσει τελείως πως ήμασταν στην πιο ερωτική πόλη την πιο ερωτική ημερομηνία (14/2) και όλοι οι παριζιάνοι επιφύλασσαν ένα ρομαντικό δείπνο για την παριζιάνα τους. Αξιοσημείωτο είναι το γεγονός πως όλα ήταν μικρά Bistro  με 5-6 τραπεζάκια αλλά  όλα γεμάτα, ενώ οι τιμές συγκριτικά πάντα με την Ελλάδα ήταν τόσο υψηλές που για να τις φτάσεις  έπρεπε να ανέβεις στα 280μ του Άιφελ και πάλι δε θα έτρωγες ικανοποιητικά.  Περιμέναμε περίπου ένα μισάωρο ώσπου να χωνέψουν οι παριζιάνοι για να πάρουμε τη θέση τους. Ο παριζιάνος  τρελο-σερβιτόρος  με τον μπερέ στο κεφάλι και την αγγλικο-γαλική γλώσσα, μας πήρε κούτσα στραβα   την παραγγελία λέγοντάς του «φέρε μας 3-4 πιάτα τοπικά να δοκιμάσουμε». Ξεκινάει και φέρνει, φέρνει,  φέρνει,  ξανα φέρνει μέχρι που ζητήσαμε το λογαριασμό μπας και σταματήσει. Μπορώ να πω σαν ελληνίδα ότι ήμαστε μοναδικοί στο φαί αλλά είναι και όπως μάθει κανείς. Οι μερίδες τους μικρές, τίγκα στα όσπρια και στις έντονες γεύσεις, Μπορώ να πω πως για 4 μέρες έκανα μια λιτοδίαιτη  ζωή (δε θα το συνέχιζα όμως!). Το έδεσμα που δε θα ξεχάσω ποτέ γιατί κάθε άλλο παρά απαρατήρητη πέρασε η γεύση του  από τον ουρανίσκο μου είναι το συκώτι πάπιας, καλό να το δοκιμάσει κάποιος αλλά μάλλον θα είναι η πρώτη και η τελευταία φορά!

ΗΜΕΡΑ 2^Η

Η επόμενη μέρα όπως και οι υπόλοιπες ξεκίνησαν με την ίδια συνταγή.  Super Market, ζαμπόν, τυρί, σαλάτα, σπίτι και ετοιμασία για σαντουιτσάκι, κοινώς το ταπεράκι της μαμάς για το δρόμο. Κι έτσι με γεμάτη τη τσάντα μικρά σνακ και τα μάτια ανυπομονησία ξεκινήσαμε για τον περιβόητο ποταμό Σηκουάνα. Ωραίος ο ποταμός δε λέω και τα πλωτά εστιατόρια ακόμα καλύτερα αλλά η έκπληξη που συναντήσαμε είναι αυτή που θα μας μείνει. 

Pont des Arts, η «Γέφυρα των Τεχνών»

Μια από τις γέφυρες που περνούν από τον ποταμό ήταν γεμάτε με λουκέτα που το κάθε ένα από αυτά είχε από δυο ονόματα. Σταθήκαμε λίγο να καταλάβουμε τι ήταν αυτό αλλά δεν αργήσαμε αφού μπροστά μας ένα ζευγάρι μόλις είχε γράψει τα ονόματά του στο λουκέτο το είχε κλειδώσει πάνω στη γέφυρα και αφού ψιθύρισαν κάτι μεταξύ τους (και να άκουγα δε θα καταλάβαινα!) πέταξαν τα κλειδιά στον ποταμό!  Ο λόγος για την Pont des Arts, τη «Γέφυρα των Τεχνών», σε απόσταση αναπνοής από τη Notre Dame, την Παναγία των Παρισίων. 

 Οι αρχές αναγκάστηκαν να σφραγίσουν την περιοχή όταν η γέφυρα δεν άντεξε τόσο «έρωτα» και άρχισε να τρίζει. Το έθιμο ήθελε την Pont des Arts, άλλοτε μια από τις ομορφότερες γέφυρες της γαλλικής πρωτεύουσας, να είναι τυχερή για τους ερωτευμένους: Το ζευγάρι δένει ένα λουκέτο πάνω στη σιδεριά της γέφυρας και πετάει το κλειδί στο ποτάμι. Ετσι, ο έρωτάς τους μένει σφραγισμένος για πάντα.

Υπερήφανος και υπέρλαμπρος!

Η επόμενη αναμονή ήταν στο πύργο του Άιφελ! Όσο πλησίαζες κοντά του αυξανόντουσαν οι χτύποι της καρδιάς μέχρι που ανεβαίνεις  πάνω και είναι έτοιμη να σπάσει. Με 15 ευρώ εισιτήριο έχεις τη δυνατότητα να ανέβεις στην κορυφή στα 280μ. και να δεις όλο το Παρίσι πιάτο, να μυρίσεις τον παριζιάνικο αέρα καθαρό λίγο πριν προλάβει να φτάσει κάτω στους πολλούς. Μπορεί κανείς να ανέβει τα  700 σκαλοπάτια που  οδηγούν στον πρώτο όροφο, όπου μπορεί να δειπνήσει στο εστιατόριο που υπάρχει εκεί. Όταν ανεβήκαμε στην κορυφή   συναντήσαμε φωτογραφικό υλικό από τα εργαστήρια μετεωρολογίας και τηλεοπτικών εγκαταστάσεων.
 

Στα 280 μέτρα του!

  Εμείς προφανώς και ανεβήκαμε με ανελκυστήρα (για τον οποίο χρειάστηκε ώρα αναμονής)  αλλά όποιος δεν ήθελε να περιμένει μπορούσε να ανέβει τα 1.652 σκαλοπατάκια και… καλή τύχη! Ήταν ήδη κοντά στις 6:30 λίγο ακόμα έμενε και θα έλαμπε όλη η πλατεία με περισσότερα από 292.000 Watt. Ένα θέαμα που απλά κάθεσαι με ανοιχτό το στόμα και το απολαμβάνεις. Και να σκεφτεί κανείς πως ο Γάλλος  μηχανικός Γκoυστάβ Ειφέλ επικρίθηκε πολύ γι’ αυτό το «τερατούργημα», όπως το χαρακτήρισαν στην αρχή οι διανοούμενοι αλλά και η αριστοκρατική τάξη της εποχής. Είναι χαρακτηριστικό ότι ο ποιητής Πολ Βερλαίν  άλλαζε δρόμο για να μην τον βλέπει, ενώ οι ευγενείς τον αποκαλούσαν υποτιμητικά «μια άσχημη και κακόγουστη… ξύστρα για μολύβια»!

ΗΜΕΡΑ 3^Η

Τελειώνει η μια μέρα με την εικόνα του αστραφτερού πύργου και ξεκινάει η επόμενη με «πεινασμένο» μάτι! Περπατάμε αρκετά και φτάνουμε στο Μουσείο του Λούβρου. Ένα βασιλικό παλάτι, το Λούβρο έγινε ένα δημόσιο μουσείο στο τέλος του 18ου αιώνα και σήμερα είναι ένα από τα διασημότερα μουσεία του κόσμου. Βρίσκεται στο πρώτο διαμέρισμα στην καρδιά του Παρισιού. 

Η είσοδος του Λουβρου

  Μια γυάλινη πυραμίδα ήταν είσοδος του μουσείου αλλά και η πιο πρόσφατη προσθήκη στο Λούβρο καθώς το μουσείο κτίστηκε κατά διαστήματα.  Η πυραμίδα γυαλιού επιτρέπει το φως του ήλιου να φτάνει μέχρι το υπόγειο μια έξυπνη λύση την οποία επέκριναν πολύ καθώς θεωρούσαν πως δεν ταιριάζει στην κλασική σχεδίαση των γύρω κτιρίων. Μερικά από τα πιο διάσημα έργα τέχνης του μουσείου είναι η Αφροδίτη της Μήλου, τη Νίκη της Σαμοθράκης, ο «θνήσκων σκλάβος» από τον Μιχαήλ Άγγελο και φυσικά η Μόνα Λίζα του Λεονάρντο ντα Βίντσι.  

Θα μου επιτρέψετε να αναφέρω ένα γεγονός που έθιξε λίγο τον ελληνισμό μου και δεν μπορώ να το αφήσω χωρίς αναφορά. Φτάνοντας στην είσοδο είδαμε την πολυπληθέστατη ουρά και ρωτήσαμε έναν κύριο με φωσφόριζε γιλέκο για περισσότερες πληροφορίες με σκοπό να παρακάμψουμε την αναμονή. Βρεθήκαμε να τον ακολουθούμε και να εισχωρούμε στο μουσείο από την «πίσω πόρτα» θα έλεγε κανείς ζητώντας βέβαια ο  κύριος (υπάλληλος του δημοσίου!) το αζημίωτο.  Να σημειωθεί εδώ πως η ευκολία και η παρατυπία ΔΕΝ είναι χαρακτηριστικό του Έλληνα!

Φεύγουμε και αναζητάμε τον δρόμο για την Παναγιά των Παρισίων (Νορτ Νταμ) . Στο μυαλό μου καθρεπτίστηκε ο Κουασιμόδος και η Εσμεράλδα εκείνο το μυθιστόρημα που παρουσιάζει την τσιγγάνα Εσμεράλδα να χορεύει στο προαύλιο του ναού της "Παναγίας των Παρισίων" και που αποτέλεσε το πρώτο καρτούν που είδα σε κινηματογράφο.

Η Νοτρ Νταμ ντε Παρί δεν είναι ο μεγαλύτερος καθεδρικός ναός του κόσμου αλλά μπορεί να είναι ο πιο διάσημος από όλους τους καθεδρικούς ναούς. Το γοτθικό αριστούργημα βρίσκεται στο Ile de la Cité, ένα μικρό νησί στην καρδιά της πόλης. 

Η τοποθεσία της Notre Dame ήταν πάντα το θρησκευτικό κέντρο της πόλης ανεξαρτήτως της θρησκείας των κατά εποχή κατοίκων της περιοχής.  Είναι και αυτό ‘ένα από τα έργα που κτίστηκε σε φάσεις αλλά και λεηλατήθηκε, διασώζονται όμως  αρκετά μέρη την εκκλησίας. Μπαίνοντας στο εσωτερικό αυτά που μου κέντρισαν το ενδιαφέρον ήταν πως υπήρξε το μοναδικό αξιοθέατο που δεν απαιτούνταν η πληρωμή της εισόδου.  Το φως του ήλιου περνούσε μέσα στο ναό μέσα από χρωματιστά τζάμια και έδινε μια ιδιαίτερη  αίσθηση σε συνδυασμό με μια απαλή μελωδία που ακουγόταν.

Επόμενη αξιοσημείωτη στάση και τελευταία για την μέρα μία από τις μεγαλύτερες καμάρες της ιστορίας, η Αψίδα του Θριάμβου (Arc de Triomphe).  

Η αψίδα ορθώθηκε από τον Ναπολέοντα το 1806 για τον εορτασμό των νικών του, αλλά απεβίωσε πριν από την ολοκλήρωσή της. Η Αψίδα του Θριάμβου είναι χαραγμένη με τα ονόματα των στρατηγών που διοίκησαν τα γαλλικά στρατεύματα κατά τη διάρκεια του καθεστώτος του Ναπολέοντα καθώς στο κέντρο της καμάρας καίει μια φλόγα στη μνήμη αυτών.

 Η Αψίδα του Θριάμβου περιλαμβάνει επίσης τον Τάφο του Άγνωστου Στρατιώτη από το πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο. Η κορυφή του τόξου διαθέτει πλατφόρμα από όπου μπορείτε να έχετε υπέροχη θέα της La Defense, των Ηλύσιων Πεδίων και της εκκλησίας Sacre-Coeur. Αν καταφέρεις και ανακαλύψεις την υπόγεια διάβαση που οδηγεί στην βάση της καμάρας ίσως να καταφέρεις να ανέβεις και τα 234 σκαλοπάτια καθώς κοτζάμ Γαλλία Δεν έχει ασανσέρ (παρα μόνο για τα άτομα με ειδικές ανάγκες).

 

Συνέχεια στο επόμενο άρθρο:  DisneyLand, Βερσαλλίες, Louis Vuitton

Continue Reading...