 |
| Σαν παιδί |
Θυμάστε το παιχνίδι εκείνο που σε κρατούσε σφιχτά κάποιος από τα χέρια και κάνατε γύρω γύρω μέχρι να ζαλιστείτε και να πέσετε κάτω γελώντας;
Κατέληξα πως αυτό είναι η ζωή.
Για να ξεκινήσει το παιχνίδι απαιτείται αμοιβαία εμπιστοσύνη, γιατί ποιος θα δεχθεί να αφήσει το βάρος της ύπαρξής του στα χέρια σου κι εσύ το δικό σου αντίστοιχα;
Γυρνάς ξανά γυρνάς, περνάνε από τα μάτια σας τα ίδια πράγματα από διαφορετικές γωνιές, περνάνε τόσο γρήγορα που σου αφήνουν μόνο χρώματα, πολλά χρώματα, μάταιο να επιχειρήσεις να εστιάσεις κάπου, θα είσαι ο πρώτος που θα πέσει.
Γυρνάς ξανά γυρνάς και στο τέλος πέφτετε κάτω μαζί γελώντας τόσο δυνατά. Γιατί η ζωή είναι πολύχρωμες στιγμές που δεν διαρκούν παρά μια στιγμή που είναι αρκετή να τη θυμάσαι στο τέλος και να γελάς με την καρδιά σου!
Αν τύχει να εμπιστευτείς τα "λάθος" χέρια, σκέψου οτι κι αυτά σου χάρισαν στιγμές χρωμάτων, συνέχισε να εμπιστεύεσαι χέρια. Αυτό το έπαθες γιατί σε είχαν καλομάθει. Γιατί με τα πρώτα χέρια που έπαιξες το παιχνίδι αυτό ήταν του πατέρα σου που και να σε άφηνε να πέσεις σίγουρα από κάτω είχε στρώμα από πούπουλα!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου