Για λίγο…Παριζιάνα! (part 1)

By: Unknown on 8:14 μ.μ.

Share it Please

Tweet

Κι έτσι ξαφνικά μεταφέρομαι στο Παρίσι! Ουάου! Παρίσι!

Εκεί που πήγε η μαμά μου και ο μπαμπάς μου όταν ήμουν μικρή και εμένα με άφησαν στο σπίτι γιατί είχα σχολείο! Ήρθε ο καιρός να πάρω το αίμα μου πίσω…

ΗΜΕΡΑ 1^Η

 

Μπήκα στο αεροπλάνο, έκλεισα τα μάτια και ήμουν ήδη εκεί! Στην πόλη του Φωτός. Φανταζόμουν τις σελφι κάτω από τον πύργο, πάνω στον σικουάνα, μαζί με την παναγιά των Παρισίων και το ότι σε λίγο αυτά θα έπαιρναν σάρκα και οστά με έκανε τόσο ανυπόμονη όσο ποτέ.

Φτάνουμε μετά από 3 ώρες ταξίδι με το αεροπλάνο και 2 με το λεωφορείο, αφήνουμε βαλίτσες, ντυνόμαστε σαν κρεμμύδια και ξεκινάμε την περιήγηση.

Η πρώτη μέρα έφυγε προσπαθώντας να εντοπίσουμε το κάθε αξιοθέατο. Περπατούσαμε σε δρόμους με ένα κινητό στο χέρι ανοιχτό μια στο google μία στο google maps. Βραδιάζοντας ξέραμε που βρίσκεται ο Πύργος του Άιφελ, που η παναγιά των Παρισίων, που το μουσείο του Λούβρου, που η περίφημη λεωφόρος Σανζ Ελιζέ και τα υπόλοιπα κέντρα ενδιαφέροντος και πόσος… μα πόσος χρόνος χρειάζεται στο κάθε ένα για να περιμένεις στην είσοδο μέχρι να πάρεις το εισιτήριό σου και πόσος για να περιηγηθείς στο κάθε ένα από αυτά.

Νύχτωσε και ψάχναμε ένα εστιατόριο να φάμε σαν γνήσιοι  Έλληνες. Είχαμε ξεχάσει τελείως πως ήμασταν στην πιο ερωτική πόλη την πιο ερωτική ημερομηνία (14/2) και όλοι οι παριζιάνοι επιφύλασσαν ένα ρομαντικό δείπνο για την παριζιάνα τους. Αξιοσημείωτο είναι το γεγονός πως όλα ήταν μικρά Bistro  με 5-6 τραπεζάκια αλλά  όλα γεμάτα, ενώ οι τιμές συγκριτικά πάντα με την Ελλάδα ήταν τόσο υψηλές που για να τις φτάσεις  έπρεπε να ανέβεις στα 280μ του Άιφελ και πάλι δε θα έτρωγες ικανοποιητικά.  Περιμέναμε περίπου ένα μισάωρο ώσπου να χωνέψουν οι παριζιάνοι για να πάρουμε τη θέση τους. Ο παριζιάνος  τρελο-σερβιτόρος  με τον μπερέ στο κεφάλι και την αγγλικο-γαλική γλώσσα, μας πήρε κούτσα στραβα   την παραγγελία λέγοντάς του «φέρε μας 3-4 πιάτα τοπικά να δοκιμάσουμε». Ξεκινάει και φέρνει, φέρνει,  φέρνει,  ξανα φέρνει μέχρι που ζητήσαμε το λογαριασμό μπας και σταματήσει. Μπορώ να πω σαν ελληνίδα ότι ήμαστε μοναδικοί στο φαί αλλά είναι και όπως μάθει κανείς. Οι μερίδες τους μικρές, τίγκα στα όσπρια και στις έντονες γεύσεις, Μπορώ να πω πως για 4 μέρες έκανα μια λιτοδίαιτη  ζωή (δε θα το συνέχιζα όμως!). Το έδεσμα που δε θα ξεχάσω ποτέ γιατί κάθε άλλο παρά απαρατήρητη πέρασε η γεύση του  από τον ουρανίσκο μου είναι το συκώτι πάπιας, καλό να το δοκιμάσει κάποιος αλλά μάλλον θα είναι η πρώτη και η τελευταία φορά!

ΗΜΕΡΑ 2^Η

Η επόμενη μέρα όπως και οι υπόλοιπες ξεκίνησαν με την ίδια συνταγή.  Super Market, ζαμπόν, τυρί, σαλάτα, σπίτι και ετοιμασία για σαντουιτσάκι, κοινώς το ταπεράκι της μαμάς για το δρόμο. Κι έτσι με γεμάτη τη τσάντα μικρά σνακ και τα μάτια ανυπομονησία ξεκινήσαμε για τον περιβόητο ποταμό Σηκουάνα. Ωραίος ο ποταμός δε λέω και τα πλωτά εστιατόρια ακόμα καλύτερα αλλά η έκπληξη που συναντήσαμε είναι αυτή που θα μας μείνει. 

Pont des Arts, η «Γέφυρα των Τεχνών»

Μια από τις γέφυρες που περνούν από τον ποταμό ήταν γεμάτε με λουκέτα που το κάθε ένα από αυτά είχε από δυο ονόματα. Σταθήκαμε λίγο να καταλάβουμε τι ήταν αυτό αλλά δεν αργήσαμε αφού μπροστά μας ένα ζευγάρι μόλις είχε γράψει τα ονόματά του στο λουκέτο το είχε κλειδώσει πάνω στη γέφυρα και αφού ψιθύρισαν κάτι μεταξύ τους (και να άκουγα δε θα καταλάβαινα!) πέταξαν τα κλειδιά στον ποταμό!  Ο λόγος για την Pont des Arts, τη «Γέφυρα των Τεχνών», σε απόσταση αναπνοής από τη Notre Dame, την Παναγία των Παρισίων. 

 Οι αρχές αναγκάστηκαν να σφραγίσουν την περιοχή όταν η γέφυρα δεν άντεξε τόσο «έρωτα» και άρχισε να τρίζει. Το έθιμο ήθελε την Pont des Arts, άλλοτε μια από τις ομορφότερες γέφυρες της γαλλικής πρωτεύουσας, να είναι τυχερή για τους ερωτευμένους: Το ζευγάρι δένει ένα λουκέτο πάνω στη σιδεριά της γέφυρας και πετάει το κλειδί στο ποτάμι. Ετσι, ο έρωτάς τους μένει σφραγισμένος για πάντα.

Υπερήφανος και υπέρλαμπρος!

Η επόμενη αναμονή ήταν στο πύργο του Άιφελ! Όσο πλησίαζες κοντά του αυξανόντουσαν οι χτύποι της καρδιάς μέχρι που ανεβαίνεις  πάνω και είναι έτοιμη να σπάσει. Με 15 ευρώ εισιτήριο έχεις τη δυνατότητα να ανέβεις στην κορυφή στα 280μ. και να δεις όλο το Παρίσι πιάτο, να μυρίσεις τον παριζιάνικο αέρα καθαρό λίγο πριν προλάβει να φτάσει κάτω στους πολλούς. Μπορεί κανείς να ανέβει τα  700 σκαλοπάτια που  οδηγούν στον πρώτο όροφο, όπου μπορεί να δειπνήσει στο εστιατόριο που υπάρχει εκεί. Όταν ανεβήκαμε στην κορυφή   συναντήσαμε φωτογραφικό υλικό από τα εργαστήρια μετεωρολογίας και τηλεοπτικών εγκαταστάσεων.
 

Στα 280 μέτρα του!

  Εμείς προφανώς και ανεβήκαμε με ανελκυστήρα (για τον οποίο χρειάστηκε ώρα αναμονής)  αλλά όποιος δεν ήθελε να περιμένει μπορούσε να ανέβει τα 1.652 σκαλοπατάκια και… καλή τύχη! Ήταν ήδη κοντά στις 6:30 λίγο ακόμα έμενε και θα έλαμπε όλη η πλατεία με περισσότερα από 292.000 Watt. Ένα θέαμα που απλά κάθεσαι με ανοιχτό το στόμα και το απολαμβάνεις. Και να σκεφτεί κανείς πως ο Γάλλος  μηχανικός Γκoυστάβ Ειφέλ επικρίθηκε πολύ γι’ αυτό το «τερατούργημα», όπως το χαρακτήρισαν στην αρχή οι διανοούμενοι αλλά και η αριστοκρατική τάξη της εποχής. Είναι χαρακτηριστικό ότι ο ποιητής Πολ Βερλαίν  άλλαζε δρόμο για να μην τον βλέπει, ενώ οι ευγενείς τον αποκαλούσαν υποτιμητικά «μια άσχημη και κακόγουστη… ξύστρα για μολύβια»!

ΗΜΕΡΑ 3^Η

Τελειώνει η μια μέρα με την εικόνα του αστραφτερού πύργου και ξεκινάει η επόμενη με «πεινασμένο» μάτι! Περπατάμε αρκετά και φτάνουμε στο Μουσείο του Λούβρου. Ένα βασιλικό παλάτι, το Λούβρο έγινε ένα δημόσιο μουσείο στο τέλος του 18ου αιώνα και σήμερα είναι ένα από τα διασημότερα μουσεία του κόσμου. Βρίσκεται στο πρώτο διαμέρισμα στην καρδιά του Παρισιού. 

Η είσοδος του Λουβρου

  Μια γυάλινη πυραμίδα ήταν είσοδος του μουσείου αλλά και η πιο πρόσφατη προσθήκη στο Λούβρο καθώς το μουσείο κτίστηκε κατά διαστήματα.  Η πυραμίδα γυαλιού επιτρέπει το φως του ήλιου να φτάνει μέχρι το υπόγειο μια έξυπνη λύση την οποία επέκριναν πολύ καθώς θεωρούσαν πως δεν ταιριάζει στην κλασική σχεδίαση των γύρω κτιρίων. Μερικά από τα πιο διάσημα έργα τέχνης του μουσείου είναι η Αφροδίτη της Μήλου, τη Νίκη της Σαμοθράκης, ο «θνήσκων σκλάβος» από τον Μιχαήλ Άγγελο και φυσικά η Μόνα Λίζα του Λεονάρντο ντα Βίντσι.  

Θα μου επιτρέψετε να αναφέρω ένα γεγονός που έθιξε λίγο τον ελληνισμό μου και δεν μπορώ να το αφήσω χωρίς αναφορά. Φτάνοντας στην είσοδο είδαμε την πολυπληθέστατη ουρά και ρωτήσαμε έναν κύριο με φωσφόριζε γιλέκο για περισσότερες πληροφορίες με σκοπό να παρακάμψουμε την αναμονή. Βρεθήκαμε να τον ακολουθούμε και να εισχωρούμε στο μουσείο από την «πίσω πόρτα» θα έλεγε κανείς ζητώντας βέβαια ο  κύριος (υπάλληλος του δημοσίου!) το αζημίωτο.  Να σημειωθεί εδώ πως η ευκολία και η παρατυπία ΔΕΝ είναι χαρακτηριστικό του Έλληνα!

Φεύγουμε και αναζητάμε τον δρόμο για την Παναγιά των Παρισίων (Νορτ Νταμ) . Στο μυαλό μου καθρεπτίστηκε ο Κουασιμόδος και η Εσμεράλδα εκείνο το μυθιστόρημα που παρουσιάζει την τσιγγάνα Εσμεράλδα να χορεύει στο προαύλιο του ναού της "Παναγίας των Παρισίων" και που αποτέλεσε το πρώτο καρτούν που είδα σε κινηματογράφο.

Η Νοτρ Νταμ ντε Παρί δεν είναι ο μεγαλύτερος καθεδρικός ναός του κόσμου αλλά μπορεί να είναι ο πιο διάσημος από όλους τους καθεδρικούς ναούς. Το γοτθικό αριστούργημα βρίσκεται στο Ile de la Cité, ένα μικρό νησί στην καρδιά της πόλης. 

Η τοποθεσία της Notre Dame ήταν πάντα το θρησκευτικό κέντρο της πόλης ανεξαρτήτως της θρησκείας των κατά εποχή κατοίκων της περιοχής.  Είναι και αυτό ‘ένα από τα έργα που κτίστηκε σε φάσεις αλλά και λεηλατήθηκε, διασώζονται όμως  αρκετά μέρη την εκκλησίας. Μπαίνοντας στο εσωτερικό αυτά που μου κέντρισαν το ενδιαφέρον ήταν πως υπήρξε το μοναδικό αξιοθέατο που δεν απαιτούνταν η πληρωμή της εισόδου.  Το φως του ήλιου περνούσε μέσα στο ναό μέσα από χρωματιστά τζάμια και έδινε μια ιδιαίτερη  αίσθηση σε συνδυασμό με μια απαλή μελωδία που ακουγόταν.

Επόμενη αξιοσημείωτη στάση και τελευταία για την μέρα μία από τις μεγαλύτερες καμάρες της ιστορίας, η Αψίδα του Θριάμβου (Arc de Triomphe).  

Η αψίδα ορθώθηκε από τον Ναπολέοντα το 1806 για τον εορτασμό των νικών του, αλλά απεβίωσε πριν από την ολοκλήρωσή της. Η Αψίδα του Θριάμβου είναι χαραγμένη με τα ονόματα των στρατηγών που διοίκησαν τα γαλλικά στρατεύματα κατά τη διάρκεια του καθεστώτος του Ναπολέοντα καθώς στο κέντρο της καμάρας καίει μια φλόγα στη μνήμη αυτών.

 Η Αψίδα του Θριάμβου περιλαμβάνει επίσης τον Τάφο του Άγνωστου Στρατιώτη από το πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο. Η κορυφή του τόξου διαθέτει πλατφόρμα από όπου μπορείτε να έχετε υπέροχη θέα της La Defense, των Ηλύσιων Πεδίων και της εκκλησίας Sacre-Coeur. Αν καταφέρεις και ανακαλύψεις την υπόγεια διάβαση που οδηγεί στην βάση της καμάρας ίσως να καταφέρεις να ανέβεις και τα 234 σκαλοπάτια καθώς κοτζάμ Γαλλία Δεν έχει ασανσέρ (παρα μόνο για τα άτομα με ειδικές ανάγκες).

 

Συνέχεια στο επόμενο άρθρο:  DisneyLand, Βερσαλλίες, Louis Vuitton